Zguba z nieba spadła, nie rozumiana i w deszczu oko zapłakane miała. Bez obowiązku obraz w nas wyryty. Bez umów i tłumu szumów. Zalążek prawdy i wystarczy, na życia nowele początek. Oczy wlepione i dwa słowa zamienione. Bez bloku rysunkowego rozwijania, kartka i zbytniego słowa się pajania. Szlachetność piękna i Ty piękna. Daleka i bliska, patrząca na dobroć do teraz brakującą. Serca podbiciem, seksu apetytem i czarem spokoju. Różo kolców pozbawiona, zwiędła i roztargniona. Czego pragnie wiedząca, a przede wszystkim w przyszłość patrząca. Miłości spragniona, nie na siłę nie na seansu towarzyszy. Oczy mądre, wygląd anioła. Nie zwykłą dotyczy. Wiarą o lepsze utwardzona, Asia, już żona moja. Naszej miłości początek. Naszej wiary i wytrwałości obrządek. Oczy Twoje wlepione, lecz z góry plany ustalone. Nie potrzebujemy nic, co nicością jest, a do zapełnień nam blisko. Czary goryczki wypite, smak gorzki w ustach Twych. Lecz gdy soku życia usta Twoje i słodkości marzenia, pocałunek pierwszy i kwiat wyrośnięty. Podlewać się go uczymy, nie wysechł i rośnie. Chwilę gdy zrozumiałem, że to Ty luba, kwiat pełny się staje. Ogród marzeń i miłości rozkwita, a drzewa świadkiem się stają. Wszyscy pamiętają. Miłość od silniejszej roli w nas. Od grać jej już nie trzeba, sama wygrywa bez nut napisania. Miłością instrumencie, prawdziwym incydencie. Życia kierunkowskazem, poziomu nakazem i ziemskim drogowskazem. Na zawsze Luba ma.