Na wieki wieków
Wszystko przecież wiem i nie mam pytań,
kiedy potrafię sam siebie poczuć.
Istota moja prawdą zakwita,
odkąd wzrok patrzy do wnętrza oczu.
Ze mnie wypływa poranku błękit
oraz bezkresne echo Kosmosu.
Sprawiam, że ludzie stają się pełni,
gdy wzrok odwracam od pustych osób.
Wszystko dokoła jest wiedzą o mnie,
która wciąż pachnie tak świeżym wiatrem.
Nic, tylko trwać, i można zapomnieć,
bo mego bytu czas już nie zatrze.
Witold Tylkowski