taki świat jest we mnie
jakie myśli w głowie
chociaż coraz ciemniej
koloruję fobie

atramentem z pióra
na końcu stalówki
mieszam mądrość z bzdurą
szukając wymówki

na te kadry szare
kładę kolor nieba
rymując wytrwale
próbuję się nie bać

a strach wielkie oczy
na mnie wybałusza
wciąż się łobuz droczy
do histerii zmusza

lecz świat który we mnie
koloruje myśli
chociaż coraz ciemniej
wciąż pozwala wyśnić

błękit w czarnej dziurze
i zieleń w szarości
które magii piórem
rymują w miłości

.

popatrz mi w oczy prosto
i o nic już nie pytaj
przychodzę razem z wiosną
jak rozpachniona suita

zagrać na twoich dłoniach
strofami spod serducha
które empatią płoną
chociaż noc bywa głucha

to patrz mi prosto w oczy
i daj się porwać w tany
rymami co uroczą
świat czasem nazbyt szary

.

słuchaj jak cisza barwi
noc sennej partytury
pomiędzy kolor czarny
z błękitu tka strukturę

peniuar możliwości
nakłada w obrys pióra
rymami w karcie moszcząc
tę ciszę która w chmurach

z księżycem gwiazdy liczy
i oko do mnie puszcza
bym mogła śnić o niczym
na senne zmory głucha

słuchaj i uwierz proszę
że to jest cud prawdziwy
gdy wiersze w sobie noszę
nie mogąc się nadziwić

ile w tej ciszy piękna
jak w skarbcu nut ukrytych
kiedy się z sobą jednam
pośród tej nocnej ciszy



każdemu, kto w nadmiarze czuje duszę...