mieszkam w głębi potęgi
tej co życie unosi
ponad zwykłość przypadków
i spóźnionej miłości

ściany wspieram na rękach
choć kręgosłup wciąż boli
kwitnę niczym pierwiosnek

jak wiewiórka swawolę
wśród jesiennej urody
zbieram świeże orzechy
i naprzeciw wychodzę
słodkim jak jabłka grzechom

potem w głębi się chowam
i spisuje na żywo
o tym jak mocno kocham
gdy niewoli mnie miłość

.

czuję się jak miodna pszczoła
pełna pyłku i wesoła
wchodzę między płatki róży
by się błogo w niej zanurzyć

i czerwienią barwić ręce
nieustannie . więcej . więcej
jak malarka panoramy

aż wypadnę poza ramy
i na zieleń łąki spadnę
między trawy miękkiej darnie

strzepię skrzydła i powróżę
zachwycając wdzięczną różę
wdziękiem letniej kołysanki

gdy mnie słońce żółcią zbarwi
wrócę w ula drzwi otwarte
tam gdzie czeka z tchem zapartym
pszczelarz co mi miód z ust spija

choć historia to zawiła
to ja jak ta pszczoła miodna
ciągle pyłku jestem głodna


dziwna

jestem myślą nieskończoną
wirującym kołem czasu
w którym żyje święty płomień
wiary w to czego nie sposób

opowiedzieć w prostym zdaniu
ni w powieści nazbyt długiej
by mnie dziwną nie nazwano
śmiechem nie urwano skrzydeł

ale jestem i wciąż piszę
o tym jak zostałam ptakiem
tam gdzie krążą myśli dziwne
nad płomieniem świętych pragnień

.