Pięknie, refleksyjnie, metaforycznie, wieloznaczny, tożsamość, tęsknota za domem, życie, przemijanie, śmierć, twórczość, połączenie z bliskimi, też po śmierci i inne, z wielkim uznaniem dla talentu, pozdrawiam ciepło.

Kiedyś na Ornaku stąpałem po gwiezdnym szlaku a w mieście bez szans jestem.
Pozdrawiam z * bo jakżeby inaczej.

Kiedy jestem w mieście oświetlenie miast zanieczyszcza
widoczność gwiazd na niebie. Kiedy przebywam na południu Europy
na wyspie (może być Rodos, bo to moje ulubione miejsce) widoczność
gwiazd urzeka... magia nieba nade mną, a "prawo moralne we mnie".
Odczuwam wtedy niezwykłą astralną bliskość... uwielbiam patrzeć
w rozgwieżdżone niebo. Szerokość geograficzna sprawia, że tam gwiazdy
wydają się być niżej... tuż nad domami.
Zrozumiałam na Rodos jak ważny dla starożytnych Egipcjan był Pas Oriona.
Ich życie było ściśle związane z mapą nieba. Zazdroszczę im widoku ówczesnego (czystego) nieba.
Przepraszam za tę osobistą dygresję, ale Twój znakomity wiersz spowodował, że zatęskniłam za rodyjskim niebem.
Puenta Twojego wiersza pięknie zahacza o zaświaty i też spowodowała moje skojarzenia z życiem duchowym starożytnych Egipcjan.
Gwiazda Rigel świeci najjaśniejszym światłem i znajduje się w gwiazdozbiorze Oriona.
Jest bardzo ważna w astronawigacji. Jest widoczna ze wszystkich oceanów na Ziemi.
Ja, podobnie jak Peelka:
"w podróży z okien Ziemi
chcę dziś zobaczyć najbliższych
przed snem będą wyrzucać
rozbłyski
do wniebowstąpień".
Znakomity wiersz!
Zostawiam tuzin gwiazd.
Dziękuję za doznania płynące z wiersza.
Najserdeczniej Cię pozdrawiam

Magnetyczna poezja uruchamiająca w człowieku "wyższe wibracje". Obserwuję z radością, że Przedmówcy to czują. W moim odbiorze to wiersz o samopoznaniu, o jungowskim procesie indywiduacji, w którym ważne jest odkrywanie wewnętrznego wszechświata. Trudny proces, wymagający wyrzeczeń i walki z sobą. Dom czytam jako jaźń. Wspaniała Susan. Pozdrawiam Cię jak zawsze bardzo gorąco, Kochana Wando :-)

Światło z latarni gazowych kojarzy mi się z tajemnicą nokturnowych obrazów, to wspomnienie minionych czasów. W wierszu, są tęsknotą. Być może to światło przesłania inne, płynące z kosmicznego blasku gwiazd, ale jest wśród nich ta najjaśniejsza, z konstelacji Oriona, rozwierająca umysł  (myśli, emocje?) jest łacznikiem między peelką a kosmosem.
Piękny wiersz, w którym światła miasta i kosmiczne tajemnice splatają się. 5/6
Pozdrawiam serdecznie, Wando:)⭐
P.s.Mieszkam w Poznaniu, niedaleko mojej ulicy, były dwie krótkie przecznice z gazowymi latarniami. Pamiętam mężczyznę na rowerze, zapalającym je o zmroku!

Znakomity.
"zanieczyszczenie świetlne niszczy
widoczność gwiazd"
To jest jedna z najważniejszych rzeczy, jakiej mnie nauczyłaś. Gros bisous.

Przepiękny i bardzo refleksyjny wiersz pełen niesamowitych metafor, które tworzą głęboką i wieloznaczną interpretację. Wiersz mówi o poszukiwaniu tożsamości, o tęsknocie za domem, ale i o odkrywaniu nowych horyzontów. To wiersz o życiu, o śmierci, o twórczości i o duchowym połączeniu z bliskimi, które trwa nawet po śmierci...szkoda, że wiersz nie pretenduje...miałabyś mój głos bez dwóch zdań! Tymczasem sypię całą dostępną pulę gwiazdek i dodaję go do ulubionych...
Pozdrawiam z ogromnym uznaniem dla tego niesamowitego arcydzieła :)

Dla Twoich wierszy Wando, zawsze się zalogować i upajać się niezwykłą poezją.

Pozdrawiam zachwycona i kłaniam się nisko z oceną 5/6.
Przytulam mocno.

Potrafisz Wando stwarzać magiczny klimat!
A "obcowanie z najbliższymi" może być jak najbardziej "wstępem do nieba" :)
Pozdrawiam :)

Wspaniale Wando. Podziwiam zapał twórczy i lekkie pióro...
Zachwycona cudnym wierszem,
pozdrawiam serdecznie :)
6/5 z plusem :)

Pozdrawiam z ukłonem :)🌹6/5

Przeczytałem. Odczytałem i mam swoje wrażenia. Długo by pisać, ale jest świetnie. Zazdraszczam talentu i rozświetlam gwiazdami z gwiazdozbioru Prostaczka. Pozdrawiam.

Bardzo szerokie pole do interpretacji.Moja skłania się ku latarnikowi,który daje światło nam ludziom, a tym latarnikiem jest Bóg.Pozdrawiam serdecznie;)

Znam temat, bo na ulicy Agrikola dawno temu takie latarnie były, a ich płomyk przypomina mrugające gwiazdy. Tam, za czasów śnieżnych i surowych zim, młodzież zjeżdżała na sankach po oblodzonej ulicy. Pewnego razu wjechałem w taką latarnię i wtedy zobaczyłem wszystkie gwiazdy na niebie.
Wiem, że to offtop, ale jakoś tak mi przyszło.
Wiersz, jak zawsze, rozbudza skojarzenia i refleksje. Pozdrawiam serdecznie.

Moja pierwsza myśl poszła za latarnikiem, we Wrocławiu gdzie mieszkam codziennie przed zmrokiem
na Ostrowie Tumskim chodzi mężczyzna w czarnej pelerynie i cylindrze zapalając gazowe latarnie.
Urocze i magiczne ja Twój wiersz, który chwyta za serce swoją magią poezji.

Cóż rzec skoro wiersz łapie za serce i nie puszcza...
Znakomita treść.
Pozdrowionka z uznaniem 🌟👍

Wspaniały wiersz... nieziemska puenta... poruszający. Pozdrawiam.

Styl kosmiczny Wandy Kosmy
Tak jak zwykle nieradosny
A czyż była nam radosna?
Kiedykolwiek Wanda Kosma
Światła dużo, wniebogłosów
Wanda Kosma jest z Kosmosu
Szac i max

Oni gdzieś tam są. Kosmos jest bezgraniczny. Zanieczyszczenie świetlne to prawdziwa katastrofa. Przesłania naturalne światowej ciał niebieskich. Jak tu zobaczyć najbliższych? Serdeczności 🫶

powiem sobie za Dagmarą ... pozdrawiam serdecznie ...

Magiczny klimat. Na ulicy mojego dzieciństwa stały latarnie gazowe, jak przez mgłę pamiętam latarnika, który je gasił. Pozdrawiam:)

Fantastyczny wiersz z niesamowitym ziemsko-kosmicznym klimatem, poprowadzony bardzo konsekwentnie od początku do końca. Ma w sobie ducha przeszłości i teraźniejszości. Mało tego, ma też w sobie nieziemską magię, która rewelacyjnie rozbłyska w puencie. Cudny!

Tajemnicze światło gwiazd i poświata księżyca
przybliża nam bycie myślami z naszymi bliskimi,
których już nie ma na ziemi.
Ślę moc serdeczności, spokojnej nocki:)

Piękny Wiersz!
Najjaśniejsza i najgorętsza gwiazda w gwiazdozbiorze Oriona. Światło i miłość - tam są....
Pozdrawiam serdecznie Wando :)

Wiele dalibyśmy, aby choć przez chwilę znów zobaczyć najbliższych. Dotknąć, porozmawiać, pobyć.
Myślę, że są obok, ale milczą. Tylko tęsknię za rozmową - zadaniem pytań niezadanych.
Stwarzasz niezwykły nastój - spokoju i wycieszenia. Tego dziś potrzeba.
Pozdrawiam ciepło

bardziej odniosę się 'po przespaniu" na gorąco tylko to: są dwa terminy :
wniebowstąpienie
i
wniebowzięcie

jednakowe co do skutku lecz różne co do formy


pozdrawiam serdecznie
:)
owe drugie jest bardziej pokorne.

Ciekawa refleksja nad światłem, które towarzyszy naszej codzienności – tym sztucznym, jak latarnie, i tym głębokim, które wyłania się z gwiazd. Wiersz pięknie oddaje kontrast między blaskiem miasta a autentycznym światłem z daleka, które budzi tęsknotę za bliskimi i większym sensem.