jestem twoją chrzestną wróżką
i pilnuję cię codziennie
ciągle szepcząc ci na uszko
o tym jak jest wokół pięknie

że kałuża? nic nie szkodzi
pomyśl że to morze właśnie
które cię falami chłodzi
i odbitym słońcem jaśni

że ponuro? co ty mówisz
popatrz w lustro . tam się śmieję
i powiadam że polubisz
ciągle dając ci nadzieję

na odmienność perturbacji
które ciągle kręcą wkoło
w beznadziejach cudzych racji
kiedy pragniesz zostać sobą

więc ci jako wróżka mówię
i powtarzam bez ustanku
choćbyś nie chciał to polubisz
błękit wyszeptanych ranków

kiedy wszystko jest przed tobą
najpiękniejszą drogą we śnie
a ja cicho stojąc obok
bajki ci do ucha szepczę


- kum-kum-rege -

jestem małą żabką i na liściu siedzę
kumkam zielnym trawom głośno poprzez miedzę
choć mnie nikt nie widzi to słyszy z daleka
i ciągle się dziwi na co ja tak czekam

a ja sama nie wiem tylko kumkam sobie
na liściu niewielkim żabie strofy skrobię
i próbuję wierzyć że choć jestem mała
to gdzieś tam za miedzą będę doskonała

na chwil chociaż parę zaszumi liryka
co rozsadza żabę i jak bomba tyka
aż kiedyś wyskoczy i za miedzę spadnie
zamykając oczy nowe wersy skradnie

z innej linii nieba i lądów dalekich
wykumkam poemat o byciu człowiekiem
takim ponad miarę rechotania w stawie
w którym jako żaba kumkam nieciekawie


- rękodzieło -

jestem twoją fantazją
zagubioną w tych wersach
których chwilowa jasność
jest podstawą do wiersza

o uczuciach wszelakich
których nawet nie znamy
lecz pragniemy się dla nich
w wspólne zapisać ramy

więc owijaj mnie wokół
jasnych oczu i twarzy
bym poczuła ten spokój
wspólnie trawionych marzeń

byś był moją fantazją
na tej karcie choć białej
pozabarwiał jej jasność
i pozostał na stałe

każdym wzruszeniem duszy
co spragniona twej jaźni
jest opoką dla wzruszeń
rękodziełem przyjaźni