Na wschodzie Lubelszczyzny jest takowa okolica,
która swoim urokiem do dzisiaj mnie zachwyca.
Pieńki część wsi Wygnanki - miejsce moich urodzin,
na rozmowach, zabawach tam spędziłem wiele godzin.

Kogut głośnym swoim pianiem budził mnie o świcie,
codziennie tak z rodziną zaczynałem swoje młode życie.
Gdy listonosz szedł drogą - słychać było psów szczekanie,
na gazety, listy, kartki pocztowe, awiza było oczekiwanie.

Na polach, pastwiskach, łąkach zawsze moc wszelkiej roboty,
pomagałem Rodzicom - nie było wówczas wolnej soboty.
W tej przestrzeni zielonej i w ogrodzie zawsze było kolorowo,
czułem się tam jak ryba w wodzie, czyli bardzo miło i zdrowo.

Przy chacie, obok progu była ławka drewniana, niby mebel nowy,
na niej z mamą i tatą gawędziliśmy, piłem też tam mleko od krowy.
Nieopodal stała szara, przykrywana studnia z kręgów betonowych,
przy niej wzniosły i dumny żuraw z elementów wyłącznie dębowych.

Domy, chlewy, stodoły, szopy, spichrze kryte słomianą strzechą,
na podwórku krowy, konie, owce, świnie, kury były moją uciechą.
Pieńki, to część Wygnanki które do dzisiaj w swoim sercu mam,
tereny, ludzi, ptaki, zwierzęta - wszystkich bardzo mocno kocham.
/mis/