Wszystkim piszącym tu wiersze, głównie o sobie doradzam jedno i to samo. Odwróćcie się od siebie, a spójrzcie na to, co jest na zewnątrz. Nawet nie wychodząc z pokoju można odbywać podróże , i to dalekie... Napisałem w swoim życiu mnóstwo wierszy o poetach, pisarzach, muzykach , kompozytorach, malarzach, filozofach , mistrzach duchowych i to nie te moje wiersze były najistotniejsze , ale Ci , o których pisałem . Ten świat i ludzie , przynajmniej niektórzy , są naprawdę ciekawi. Możliwe , że mój wpis jest obcesowy i wydawać się może , że cechuje go brak wrażliwości , ale wynika z czystej życzliwości dla Ciebie. Ciągłe grzebanie się w swoich smutkach i nieustanne przelewanie pojawiających się obrazów z kata w kąt, po chwilowej radości , która daje samo pisanie wierszy , finalnie prowadzi do 100-procentowej pewnej deprechy, bo tylko nieliczni mieli to szczęście , że zdobyli z tego powodu tak zwane uznanie jako poeci. Nie chcę Cię martwić, ale dziś to się już nie zdarza, bo wiersze czytają tylko ci, którzy je piszą i to też na chybcika.... Serdecznie Cie pozdrawiam.

Ten wiersz mógłby nosić tytuł: "Judasz". Wówczas nabrałby zupełnie innego znaczenia. Bylby tu mocno wyakcentiwany dramat człowieka, który zgubił się ślepo w sobie samym.
Motyw zagubienia jest również obecny w Twoim wierszu bez zmiany tytułu. Tu jednak jest już inne spojrzenie, bardziej nam znane. Tak czy inaczej można by poprowadzić w sobie rozważanie dotyczące judaszowego zagubienia w sobie. Czy to do czego się usilnie dąży jest warte wysiłku? Czy owocem tych starań moich jest dobro, czy może jednak idę mało rozważnie w stronę śmierci? Czasem warto porzucić nawet najpiękniejsze zamysły, jeśli okazuje się, że zatrzymują nas one w grobie i nie pozwalają z martwych wstać.
Tak sobie pomyślałem łącząc różne wątki. Pozdrawiam Jarku. Hej ho!