Życie może toczyć się dalej właśnie dlatego, że nasze indywidualne istnienie w kontekście społeczeństwa znaczy niewiele. I to przeświadczenie o własnej nieważności wzmaga w nas , jakby z odbicia, przeświadczenie , że w każdej chwili jakaś wielka ręka może nas rozgnieć na papkę.

Niepostrzeżenie chciałam Cię sprowokować do wypowiedzi na temat przykazania. Dokładnie o to mi chodzi, o taką interpretację, chociaż spotyka się i taką, jaką przytoczyłam. Reinkarnacja i karma to pojęcia buddyzmu.

Cóż Lidio, niepostrzeżenie weszłaś na mój teren , czyli Biblii, więc jesteś oczywiście zgubiona. Przykazanie "nie zabijaj" tak naprawdę , biorąc hebrajski kontekst językowy i kontekst całej Tory, oznacza "nie morduj", czyli "nie pozbawiaj życia w sposób niezgodny z prawem." Nie może oznaczać w ogóle pozbawiania życia , bo w tym samym Prawie Mojżeszowym , parę kawałków dalej Mojżesz sformułował nakaz (!) zastosowania kary śmierci w określonych przypadkach. Więc była by zasadnicza sprzeczność, której jednak nie ma. Ona jest, gdy za Biblię i przykazania mojżeszowe biorą się współcześni humaniści. Biblia przewiduje karę śmierci w wielu przypadkach. Co do zwierząt, przewiduje i zachęca do jedzenia mięsa z tak zwanych zwierząt czystych, a więc również przewiduje zabijanie zwierząt. Mój pająk poniósł ofiarę z życia, by istota wyżej postawiona , czyli ja , mogła podnieść sobie komfort życia , i jest o jak najbardziej zgodne z nauką chrześcijańską, jest natomiast całkowicie niezgodne z buddyzmem.

Wiedziałem, że będę miał przechlapane...

Ziemia jest rajem, ale jesteśmy z niego wygnani przez stan naszych serc.

Tak, tylko usilnie człowiek próbuje udowodnić, że jest ważny i jestem jak najbardziej za tym. Szanując innych, powinniśmy też szanować siebie. Jeśli byśmy o tym pamiętali, byłoby lepiej na świecie. Tak mi się wydaje.

Te pajączki z długimi nóżkami dzieci mają od groma i trochę. Jeśli chodzi o temat zasadniczy wiersza, to znakomicie go wyławiasz i interpretujesz. Właśnie nasza ważność istnienia została wzięta w wierszu na tapetę i poddana pewnej próbie. Może to jest jednak złudzenie! A wszystko na to wskazuje , a przede wszystkim kruchość naszego istnienia , które może być przerwane małym pac, może dowodzić , że nasze istnienie indywidualne nie jest tak istotne. a wtedy bliższą prawdy religią jest buddyzm a nie chrześcijaństwo.

Dziękuję za odwiedziny. Morderstwo pająka jest tu symbolem kruchości życia i ma prowadzić do refleksji nad nasza ludzką sytuacją.

Gdy powoli i uważnie poobserwujesz pająka , strach zniknie, a w jego miejsce wejdzie refleksja nad życiem pająka.

Niedawno padłem ofiarą oszustów internetowych nie mieli nic wspólnego z Bogiem moje myślenie o nich tez nie ma nic wspólnego z Bogiem. Jednak bardzo silnie zachwiali kruchością mojego życia.
Więc coś jest w tym co mówisz ten pan przypadek (w moim przypadku pod postacią zorganizowanej grupy przestępczej) rzeczywiście może robić swoje "pac" bardzo leniwie ale niestety sprawnie. A my jak ten pajączek niczego się spodziewać nie będziemy.

Dla mnie ten wiersz był próbą zmierzenia się z kruchością życia jako taką. Uśmiercenie pająka następuje na skutek leniwego rozmyślania podmiotu lirycznego , ale może w tym samym czasie jakiś "większy podmiot" równie leniwie rozmyślał na pacnięciem życia podmiotu lirycznego. Nawet jeśli tym "większym podmiotem" był Pan Przypadek, niczego to nie zmienia w dramatyzmie naszej sytuacji. Czy myślisz , że to wewnętrzne przekonanie o kruchości istnienia nie rzutuje na nasze myślenie , odczuwanie , decyzje? Przed takim smutnym myśleniem nie chroni nas nawet nasza wiara chrześcijańska jeśli ją mamy, bo wiemy , że wielu wierzących padło ofiarą małego pac!

Dla kogo małe dla tego małe.
Dla ludzkości zrobienie odpowiednio dużego "pac" by wybić do nogi samą siebie(lub równie liczną hipotetyczną kolonię obcych stojącą na podobnym poziomie technologicznym) to jednak spore wyzwanie, z drugiej strony pojedynczy człowiek jest tak jak mówisz tak samo kruchy jak pająk wystarczy wziąć odpowiednio dużą gazetę.
Co do kontynuacji. właśnie obejrzałem film(na youtubie) o mrówkach argentyńskich. i mam przemyślenia podobne do Stachury. te mrówki one ze sobą nie walczą jeśli się spotykają dwie kolonie to się łączą w jedną większą. ludzkość jest jak takie mrówki argentyńskie jeden człowiek to nic ale jego wkład w rozwój ludzkości i zapewnienie jej trwania to już coś... Kruchość człowieka przekłada się na rzeczy ważniejsze od niego i w pewnym stopniu go przedłużające tak jak u mrówek kolonia jest przedłużeniem jednej mrówki(a właściwie ich wszystkich)

Stachura , w przypływie optymizmu metafizycznego, w który czasem wpadał (rzadko), napisał kiedyś , że to oczywiste , że życie nasze musi mieć jakąś wieczną kontynuację, bo świadczy o tym jego nieprawdopodobna kruchość. I rzeczywiście , wystarczy małe pac i nas nie ma!.

Bywało, że w nocy zrywałem się, latając jak szalony po sypialni i pałając żądzą zamordowania muchy i nie udawało się to. Morderstwo pająka dokonało się niejako od niechcenia, pewnie znowu sobie nagrabiłem.