zapłonęło niebo lawendowym blaskiem
sypnął dym z komina ciepłych bajek parę

a ja w zachwyceniu je do dłoni łapię
i spisuję w krótką kolorową frazę
tęczowy hieroglif na połaci nieba
sypiący zapachem wydumanych baśni

a w sercu mi rośnie ogromna potrzeba
by się w tych legendach bezstresowo zaśnić
i spłonąć jak zorza w bajkach lawendowych

niczym panna młoda zarumienić przyszłość
z jednej małej kropki wiele kropek zrobić
bez opamiętania kłonić głowę nisko


- błękitnieję -

świat zamykam w jednej dłoni
drugą chwytam się iluzji
co pod powiekami płonie
niczym obraz Andaluzji

w którym tańczyć mogę nago
jak stworzona nową dłonią
otulona mgłą poranną

w której krople rosy płoną
kolorami zachwycenia
światem w którym inna jestem

niczym świt zamknięty w dłoni
która tworzy jednym gestem
cud iluzji w magii chwili
tej przecudnej części siebie

gdy powieki się rozchylą
a ja pozostanę w niebie

.

mam w dłoni szkiełko i białe piórko
wyrwane z skrzydła anioła
w porze gdy serce biło tak mocno
kiedy w błękity mnie wołał

a ja rozbiłam lustro do nieba
i tylko chwyciłam w dłonie
to białe piórko i kryształ szczęścia
z którego rozniecę płomień

kiedyś tak mocny jak wszystkie światy
zamknięte w jednej przestrzeni
zanim się w ręce szkiełko wykrwawi
i piórko w diament zamieni