kołysali się na drewnianych ławkach
w podmiejskim pociągu bez pośpiechu
stukot kół usypiał rytmiczną melodią
zero kontaktu martwa kontemplacja
mrugali powiekami w pędzie umykała
sekunda za sekundą minuta minutą

z rumieńcami na policzkach
zachłyśnięci sobą jak w kadrze
tęsknili za wiatrem na zalewie
długą samotną gałązką
tryskającą ulotnymi barwami
wyalienowaną z pożółkłych konarów

lekką pieszczotą co mami zmysły
spowijała ich jesienne zaloty
owijała się wokół szyi
jątrzyła wzrok złotem i czerwienią
szukała miejsca na przetrwanie
ciepło ciała najlepszą przystanią

drobne listeczki z cicha
szeptały minęły dni lata
zachowaj nas w zielniku
w tajemnej skrytce przed obcymi
zapamiętam jesienne wieczory
w złotą ramkę oprawię
pocałunki i westchnienia

lekarstwo na słotę
dni okrojone ze snów

Bożena Joanna
Wrzesień 2021