Całe życie
chciałem być lepszy,
zwłaszcza po pobożnych lekturach
lub po zakończeniach
niektórych filmów.

Nie miałem za wiele czasu,
by doskonalić swoją duszę,
byłem zajęty siekaniem czosnku
do aglio e olio,
próbowaniem nowych win,
no i wiersze też
nie powstają przecież
w okamgnieniu.

Ledwie udało mi się
porozmawiać z tobą
z niejakim zrozumieniem,
a zrobiło się późno
i trzeba było się zbierać.

Dyliżans czekał we mgle,
a ja wiedziałem,
że to właśnie ta podróż.

Gdy ruszyliśmy, woźnica
zamiast strzelić z bata,
zanucił kołysankę,
jedyną jaką pamiętam
z lat, kiedy śmierć nie istniała.

Wjechaliśmy w dolinę,
której zabrakło kształtu
i w której nie kwitły krokusy.

Zolbrzymiały cień zaprzęgu
przemykał po nieistniejącej trawie,
a nucona kołysanka
okazała się oczywiście
złudzeniem.

Kiedy już było po wszystkim,
rozejrzałem się po tym miejscu,
które nie mogło być
niczym nadzwyczajnym,
skoro tak wielu
trafiło tu przede mną.