demon namiętności (cykl)

(I)

jak romans to do szaleństwa namiętny
niech ciał bryła budzi ogień
do czerwoności rozgrzani, pachnący
upojeni, w zapomnieniu – on, ona
w rytmie życia wydobyć spełnienie
bez hamulca, bez kajdanów
w niebo unieść się, jak ptaki szybować
oglądając świat z góry – trwać i zapomnieć

(II)

namiętni do szaleństwa, w rytmie ciał
uniesieni, w zapachu róż
w błękicie, szybują lotem ptaka
jak lekko unoszą się w przestrzeni
jak łatwo, z jaką gracją, dumą, majestatem
zataczają kręgi

jak biegnie namiętność, tak blisko
oddechy przecinają powietrze
gorące, wilgotne
i zapach, i dźwięk, i głos
jakby zrodzone tylko po to

(III)

i mija, i ginie gdzieś uczucie
za dużo, a ciągle za mało
gdy z ziemi kwiat wyrasta
i trwa przez chwilę
to jakby świat rodził się na nowo
z nim i ty, i ja
patrzymy na wschód, zachód
dzień odchodzi, noc niestraszna
nie ma bólu
gdy idziemy rozmawiając o zmienności

i tak słowa za słowami
unoszą się w powietrzu zapachy
i dźwięki zrodzone z pragnienia

(IV)

zmierzch i świt jednocześnie
otulają ciepłym płaszczem
gdy myślę o tobie lepiej się czuję
wiem, że za dużo, że nie zasługujesz

nie tak, nie tak

pragnienie i pożądanie w parze
znaczą więcej niż sen w którym jesteś

(V)

a choćby sen tylko, to dlaczego nie
gdy patrzysz, mówisz
świat zapada się w głębinie zapomnienia
nic poza, nic nadto
dokładnie tak jak ma być

(VI)

były i będą chwile upojne, gorące
to nie sen, a spełnienie
wypuszcza późne pąki
nie wiosną jak przystało naturze
a późnym latem – jesienią prawie

bo dojrzała, bo mądra, otwarta

przemija chwila, trwa teraźniejszość
i ona przeminie, szybko
ledwie mrugnięcie okiem
a już w wieczności zastała
niezapamiętana, nieuchwytna – ulotna

(VII)

jak czas przechodzi w pustce
w wyroku zapada się z chwilą
do spełnienia w trwaniu dąży
niezahamowany, w krąg
obraca się to szybciej, to wolniej
bez złudzeń zostawia marzenia
i trwa, wciąż trwa

tak strumień bije brzegi
rozszalały w obłędzie namiętności
stapia się z podłożem
gdy ziemi wstęga gaśnie
i ginie wraz z rwącym potokiem

słów, słowa moc trwoży
wytwór serca
alkohol, szklanka i wiersz
grają do wspólnego rytmu

w zapomnienia sen wieczny