czy można jednocześnie być oszalałym
w martwych a wciąż
ciągnąć dalej trwanie

zabić się w czasie i żyć

siedzę tu i teraz i
jest coś w takim pojmowaniu
doskonałości
w monotonności tegoż zajęcia
nieporównywalnego z niczym

po prostu

sparaliżowana przeszłość i minimalne
drżenie przyszłości

jem ciastko kupione u ulicznego kramarza
i myślę co jest w środku

niespodziewane

dzień jak każdy inny
z nadciągającą chandrą
wróżbą
wetkniętą w kruchość

marzec tego roku jak
listopad wkradł się stukając laską
z drzewa ściętej renety
podążając w bezkwiaty

w miękkość

dawno przekwitła trędowata starość
choć wciąż szukamy
gdzieś jeszcze
dla nas
miejsca

nie jest to
działanie
tylko walka o czekanie

nie o czekanie
tylko o zabicie czasu

nie o zabicie czasu
tylko o zaprzepastnienie tego
co strwonione już zostało

kto nie wierzy
ten też nie przytakuje