Wiosną, kiedy przychodzi wiatr i przynosi niesłyszany dotychczas szmer-szelest-zapach, odwraca się we mnie i odkłada wspomnienie. Niechaj udar słoneczny w lecie, niechaj niepokój i bojaźń o jutro, niechaj drapieżne zachcenia interregnum wiosennego, niechaj rozpaczne tęsknoty odpłyną dzisiaj… Bo jestem znowu pośród wiosny, ach!, jak przyjaźnie jest, wspaniale i skromnie, ale inaczej i tak jak było i nie było, i tak jak się wtedy działo i nie działo. I co dzień, dzień w dzień jest inaczej i piękniej. Cieszy mnie powietrze, które prześwietla się i ukazuje perspektywy, których wcześniej nie dostrzegałam. Biegnę nad Wisłę, i wystawiam twarz do słońca i uśmiecham się do ludzi i łaknę rozmowy z wiosną. Czuję swoje piegi jak ciemnieją od promieni, od zieleni, od fiołków. Czuję dotyk wiatru jak rozsypuje moje włosy i myśli. Czuję spełnienie marzeń, majaków przewidywanych i odgadywanych. Bo zastanowić się; przed nią to była pustka tak jak przed dniem stworzenia, przestrzeń czarno-biała, z rozsypanymi opiłkami gołębi i wron na zesztywniałej srebrem trawie.

wiosenny spacer
z powiewem wiatru wraca
zielona młodość