Świetny wiersz Elu i pomysł by to Jo przemówiła 👏✨🙂

Masz dar spostrzegania i opisywania tego:):) miłego Elu:)

Twoje wiersze otwierają szeroko oczy na sztukę! Miło jest odkrywać ciekawe obrazy w Twoich wierszach!
Pozdrawiam Kochana 5/6🩰🌹

Zagrać farsą to jest szuka i kunszt- tak jak tu w wierszu.

Bardzo profesjonalny wiersz myślę. Tu taki poziom wysoki na portalu że aż mi głupio chwilami

Bardzo erudycyjny wiersz. Sięgasz po zupełnie nieznane mi obszary. Posiadasz ogromną wrażliwość plastyczną. Wyrazy uznania i komplet gwiazdek🫡

Tak sztukę potrafią widzieć tylko wrażliwe dusze. Ty Elu, z całą pewnością, właśnie taką duszę nosisz w sobie . Świetny wiersz , który przenosi czytelnika w magiczny świat obrazów Hoppera.

Pozdrawiam ciepło :)

Ładnie i ciekawie. A życie, życie nie zawsze nas widzi, takimi jak pragniemy.
Pozdrawiam serdecznie,
Miłego dnia

Zauważyłem po kilku już Twoich wierszach, ze bardzo lubisz sztukę szeroko pojętą.... Nic dziwnego, że budzi się w Tobie dusza poety jak ze sztuką się opcuje... Pozdrawiam 😁

Zdaje mi się, droga Elu, że wiersz Twój poza całym kontekstem biografii malarza oraz tematyki związanej z jego obrazami, można by odnieść do realu, a konkretnie do relacji pomiędzy konkretną kobietą, a Bogiem. Wówczas wiersz ten nabrałby charakteru mocno spersonalizowanego, a idąc krok po kroku może nawet udałoby się nam określić przybliżoną charakterystykę osoby, o której mowa.

Pierwsza strofa jest dość ogólna i jakby zakreśla kontekst sytuacyjny. Mowa tu bowiem o zbliżaniu się do końca życia.

"jeszcze tylko ukłon,
najwyżej dwa i zejdziemy,
zgasną światła rampy,
opadnie kurtyna"

Te słowa wybrzmiewają dość konkretnie i jak dla mnie w sposobie postrzegania, który przyjąłem, są jednoznaczne.

"podobno mój mały talencik
nie był godny twej wielkości" —> tu dostrzegam jakby pobrzmiewała pokora, a jednak da się wyczuć nutkę ironii.

"w tragikomedii życia
ja w monologu, ty zamknięty
w sobie, wyobcowany
krążyłeś pustymi ulicami
Nowego Jorku" —> ten fragment dopowiada konkrety i z nuty pokory, i z ironii.

Tragikomedia życia jest raczej zrozumiałym porównaniem.

"Ja w monologu" wyraża całość relacji oraz tę samotność, o której także w innych spojrzeniach u poprzedników. My wszyscy w relacji z Bogiem od czasu do czasu wchodzimy w swoisty kryzys, podczas którego wydaje nam się, że jesteśmy opuszczeni, że mówimy jakby w próżnię, jakby sami do siebie. To jest oczywiście złudne wrażenie, a żeby zobaczyć więcej należy podjąć trud rozwoju w wierze. To nie jest oczywiście proste, ale możliwe.

"ty zamknięty
w sobie, wyobcowany" —> tu dostrzegam kontynuację poprzedniego. Peelka ujawnia w jaki sposób postrzegała dotąd Boga. To znaczy w chwili, gdy ona czuła się samotna, On jawił się jej jako ktoś zamknięty i oddalony.

"krążyłeś pustymi ulicami
Nowego Jorku" —> ten słowa są dla mnie najbardziej interesujące w Twoim wierszu, Elu, w tym moim kontekście relacji z Bogiem, bowiem powyższe słowa niejako wskazują na to, że i On może czuć się samotny. Nowy Jork jest ogromną metropolią i jako taki jest zazwyczaj przez nas postrzegany. Puste ulice Nowego Jorku mnie kojarzą się właśnie z samotnością, ewentualnie z momentami ogromnego zagrożenia dla mieszkańców, można to też rozszerzyć na całą ludzkość. W tym sensie można by też pomyśleć, że wiersz próbuje wskazać na fak, iż Bóg spacerujący po świecie jest samotny, a więc nie znajduje tu ludzi Mu przychylnych, przyjaciół, dzieci swoich. To byłaby bardzo mocna metaforą.

"mnie posadziłeś samotną
przy stoliku w cybertapie
w otwartym oknie pokoju
hotelowego, uczyniłeś
atrakcyjną pracownicą
w nocnym biurze,
uosabiam wszystkie kobiety
w twych obrazach"

Powyższa strofa najbardziej charakteryzuje peelkę. Jest to więc kobieta, której niejako Bóg dał trudne życie. Postawił ją w niełatwych życiowych sytuacjach. Tutaj wprost pada słowo "samotność" w odniesieniu do peelki. Natomiast ważne wydaje mi się tu zwrócenie uwagi na cybertap, bowiem to odniesienie daje nam do zrozumienia, że tak jak ów kafejka tudzież bar jest samoobsługowy, tak i rzeczona samotność prawdopodobnie dozowana była przez peelkę samej sobie.

Jeśli chodzi o otwarte okno w pokoju hotelowym, to tutaj bez zaglądania w obraz Hoppera można założyć, że chodzi o tęsknotę ku miłości. A jeśli się spojrzy w obraz, to np. mnie uderza jasność światła na ścianie, które ewidentnie jest obok – jest obok kobiety na łóżku. Tak jakby ono jej nie dotyczyło. Jakby autor chciał ukazać kobietę, która minęła się lub mija się z ogromną dozą światła, jakby chciał wskazać, że ta kobieta rozmija się ze swoim szczęściem. Tak ja to czytam.


Jeśli chodzi o atrakcyjną pracownicę w nocnym biurze, to dla mnie jest ewidentne wskazanie na przepracowanie zmieszane z niedocenieniem.

Koncoweczka tej strofy to jakby już takie wyrzucenie z siebie bezsilności, gdzie peelka mówi do Boga, że ona właśnie uosabia wszystkie kobiety świata. A co to by mogło znaczyć? Myślę, że śmiało moglibyśmy się tu doszukiwać wyrzutu uczynionego Stwórcy, że uczynił kobiety jakby "słabszymi". Trochę takie odwołanie do stereotypu, który nie został niestety złamany, zaprzeczony w życiu peelki.

"na scenie trzymamy się
za ręce, moja dłoń na twojej
na zawsze w trwaniu." –> w tej strofie wskazanie na to, że jednak peelka pomimo wszystko życie stara się przeżywać idąc z Bogiem. To jest dla niej jak spektakl na scenie, gdzie ona zawsze jest prowadzona przez Niego.

w komedii "folie à deux"* —> koncoweczka znów powraca do nutki ironii z początku.

Jeśli mam podsumować, to w Twoim wierszu, Elu, dostrzegam kobietę, która czyni rachunek sumienia. Mniej więcej podobnie jak niedawno w wierszu Reni. Z tym, że tam kobieta była zraniona i rozdarta wewnętrznie pomiędzy dobrem a złem, a tu u Ciebie kobieta, peelka spostrzega w sobie bezsilność, samotność oraz niedocenienie. Jednakże stając w prawdzie (bo o to chodzi w rachunku sumienia) zauważa, że w znacznej mierze, to ona sama sobie dozowała we własnym życiu samotność. Kobieta z Twojego wiersza, jak sądzę, dobrze wie kim jest. Peelka jest świadoma siebie i tego, co wydarzyło się w jej życiu. Jest poniekąd pogodzona z własną sytuacją życiową, choć czasem pozwala sobie na wyrażenie protestu poprzez ironię. Jest to kobieta ułożona, opanowana w sobie, dość stabilna, aczkolwiek czasem lubi poddać się melancholii. Ponadto jest osobą wierzącą, choć czasem dopada ją zwątpienie, które potrafi i chce wyrazić Bogu własnymi słowami. Pomimo tego wszystkiego nie wyobrażam sobie żyć bez Niego, a jednak tęskni za miłością ludzką, fizyczną, za bliskością drugiej osoby, za dobrym słowem wsparcia, za dotykiem, za obecnością kogoś bliskiego, kto umie docenić ją. Jednym słowem uważam, że ten wiersz jest o autorce wiersza. 😊 Jeśli zbyt wprost napisałem, to proszę usuń mój komentarz. Bardzo mnie się spodobała ta poetycka charakterystyka. To połączenie kilku obrazów, z którego powstał wspanialy wiersz jest cudne. Niesamowicie jesteś wrażliwą osobą, Elu. Przepraszam za przydługość komentarza i pozdrawiam Cię serdecznie, Elu. A, że jestem właśnie w Zielonej Górze to prawie z bliska macham do Cię z uśmiechem. 😊 Hej ho! 😊🙋‍♂️

świetny wiersz
ciekawe obrazy
bardzo dobrze je ujęłaś
Pozdrawiam serdecznie

Fanta stycznie 💯

Wiersz .Elu piękny ...pozdrawiam serdecznie ...

No cóż, szaleństwo-samotność we dwoje. Obrazy przelane na papier-piórem. Zazdrość, tylko o co-chyba o talent. Jak zwykle dogłębnie w temacie-pozdrawiam serdecznie - spokojnego popołudnia 🙂

Elu, jest w Twoim wierszu coś poruszającego... ukazałaś swoją drogę wejścia w sztukę... i to jest niezwykle cenne, ale... no może swoje ale zostawię na kiedyś indziej, bo mnie obraz 'Komedianci' wysyła w nieco inne kierunki... Pozdrawiam serdecznie

Ten piękny wiersz zmobilizował mnie do rzucenia okiem na te obrazy. Wszystko do siebie pasuje, najbardziej może nastrój. Pozdrawiam

Elu nie będę się rozpisywał ponieważ wiesz dlaczego...
Bardzo dobry wiersz bo u Ciebie zawsze tak jest.
Pozdrowionka z podobaniem 👍🌟

Choć kurtyna opadła wzruszenie pozostało, dwoje szaleńców zanurzonych w melancholii, ale wiersz brzmi pięknie i działa na wyobraźnię.
Serdecznie pozdrawiam!

Co tu można dodać? To trochę dziwne że ma się właśnie o coś takiego do kogoś pretensje. I jeszcze te argumenty? Talent? To zdaje się może być ostatnim z powodów na danie jakiejś odpowiedzi. Życie pisze takie scenariusze że klękajcie narody a tu talent. To jest powód do jakiejś formy uznania i nie koniecznie więcej. Ale co tam ważne że wiersz fajny, przejmujący i osobisty. Pozdrawiam z uśmiechem:)))

Cześć Elżbietko. I znowu sprowokowałaś mnie do oglądania obrazów, za co Ci dziękuję. Najwyższe noty za tekst oczywiście. Pozdrawiam cieplutko.
PS. Czyżby literówka w tytule?

Cudownie jest czytać Takie wiersze, Elu😍
Tak jak Michał i Lydia, dzięki Tobie, sięgnęłam po dalsze informacje. Obrazy są niesamowite - prosta architektura- aby skupić się na tym, co ważne - na samotności ludzi. Ona na każdym obrazie kipi marzeniami... Once at night jest pełen emocji, patrzę na Jej kształty i jakby oczekiwanie, widzę jego zamknięcie i brak uwagi. Tak jak słusznie piszesz- kurtyna opadła a oni trwają i wciąż zaglądają do naszych dusz...
Pozdrawiam cieplutko😘

Artyści tworami w dużej mierze abstrakcyjnymi 🙂

Czasem pytam się, czy wielcy artyści byli geniuszami, czy szaleńcami? Myślę, że to jest niedostrzegalna granica.
Gdy dwaj artyści są w związku, jaka rolę odgrywa zazdrość i walka o sukces?
Dziękuję Elżbieto za masę informacji, które mi absolutnie nie były znane i śle serdeczne pozdrowienia

Elu wpisałaś w wiersz więcej informacji niż wynika zamieszczonego z filmiku. Powstał kolejny wspaniały poetycki tekst o artyście i jego obrazach. Gdyby nie Twój wiersz nie poznał bym prac tego malarza. Choć takie oglądanie w malarstwa w internecie jest jedynie namiastką tego co można się spodziewać widząc te obrazy ,,na żywo". Ktoś kto maluje siebie jako klauna musi być bardzo samotną i wyalienowaną jednostką. Na szczęście miał swoją Josephine. Choć jeśli to ona jest na obrazie,,Morning sun", to widać równie uderzającą samotność jak u jej męża. Czytam artykuł ,,ona porywcza i obsesyjnie zazdrosna. On introwertyczny, traktujący żonę artystkę jak gosposię".
Kiedyś doszedłem do wniosku, że artyści nie powinni się wiązać z drugą osobą, choć są wyjątki gdzie miłość była inspiracją.
Dziękuję za przybliżenie niezwykłej twórczości Hoppera. Z pewnością poczytam na jego temat więcej, bo te obrazy są fascynujące.
Pozdrawiam serdecznie:)

Świetny wiersz, podziwiam i pozdrawiam :)

Znakomity wiersz ,gratuluję :)
Serdeczności :)