Dzięki Elu :)
Mi Nobel nie grozi!
Nie mam kota ;)
Pozdrawiam :)

Pewnie, że tak :)
Pozdrawiam :)

:) Każdy ma swoje cele. Ja piszę dla przyjemności, rozwoju i rozrywki.
Pozdrawiam :)

:)
Osobiście "bardziej niż wiersz" staram się rozczytywać, kto za nim stoi poprzez publikowane treści w formie jaką serwują autorzy.
Przez to buduję sobie obraz czy tam wyobrażenie o danej osobie.
To oczywiście nie zawsze się sprawdza, bo byłam na kilku spotkaniach poetyckich i real czasem nie sprowadzał na ziemię. Na szczęście większość okazała się być "taka jak ich wiersze. Ale trafiły się i jednostki, które nie były "kompatybilne" z moimi przeczuciami.
Żyjemy w czasach, gdzie w ciągu kilku minut możemy "dowiedzieć się" ile "warte jest nasze pisanie", czego myślę mogliby pozazdrościć nam poeci z minionych epok.
Choć jednocześnie myślę, że dawna "bohema" , która spotykała się na wieczorkach poetyckich w oparach dymu papierosowego i pewnie czegoś mocniejszego, to było coś, co obecnie jest nieosiągalne i czego my możemy zazdrościć dawniejszym twórcom :)
choć myślę, że kłótni, a nawet rękoczynnych dyskusji też pewnie nie brakowało ;)
Pozdrawiam :)

Pisuje od lat siedemdziesiatych i nie dla poklasku, tylko dla siebie. Dziele się, bo jest taka mozliwosc, inaczej wierszadelka by zalegaly w zeszytach i szufladach.

Dzięki za zajrzenie :)

Bo tu raczej żartobliwy szczękościsk ;)

Czasem też uznaniowości ;)

Pozdrawiam :)

Zgadzam się :)
Pozdrawiam Sisy :)

Dzięki Motylku :)
Zawsze szczere i konstruktywne podpowiedzi mają szanse nam pomóc.
Wiele zależy od charakteru.
Pozdrawiam :)

Też piszę dla przyjemności i oby nie tylko własnej ;)
Też się sporo nauczyłam na Beju, o którym zdania były podzielone.
Myślę jednak, że w każdym miejscu publikacji możemy natrafić na coś, co nas zachwyca, zatrzymuje i uczy. Ja w początkach byłam przekonana, że istnieją np. rymy tylko "częstochowskie, które wcale nie muszą być be, gdy treść wiersza jest intrygująca, przezabawna i podkreśla przekaz.
Pozdrawiam :)

Oby za wierszami stał zawsze żywy człowiek, a nie jakieś A.I, bo zostałam uświadomiona, że ponoć wcale nie jest to takie rzadkie.
Odkłaniam się :)

Coś mi się przypomniało;
Wciąż zadziwia mnie "potrzeba uznania" u piszących wiersze.
Poezja zawsze była niszowa i dla nielicznych nawet w swoim "najlepszym czasie".
Tym bardziej, że teraz praktycznie każdy może napisać "wiersz" (niestety, dzięki programom AI) i zawalać internet sztuczną weną.
Ukłony dla Cię.

Też nie mam takich "dylematów", choć pewnie z wiersza tak nie wynika :)
Czasem czyta się komentarze, że ktoś pisze "pod publikę", żeby zyskać "poklask", co w moim odczuciu może być krzywdzące.
Bo w końcu piszemy trochę "dla siebie", a z pewnością swoim wnętrzem i odbiór naszych utworów może być swego rodzaju wskazówką do rozwoju mz.
Pozdrawiam równie serdecznie Dagmaro :)

Jeśli to ma związek z klemą to chyba możnoidalnie ;)

To taki powiedzmy "pól protest", którego przyczynek przytoczyłam w komentarzu u Galba.c
Tak właśnie piszę; dla przyjemności, rozwoju i rozrywki :)
Pozdrawiam Uleńko :)

Bynajmniej!
To starawy wiersz napisany pod wpływem emocji po jakichś tam dyskusjach na innym portalu, kiedy zaczęłam się zastanawiać kogo należy mianować "poetą prawdziwym", grafomanem czy tam "marzycielem" . Osobiście do tej pory nie udało mi się tego zdefiniować i nie przewiduję zmian ;)
Pozdrawiam :)

Zgadzam się :)
Ja pisanie traktuję jako szalenie przyjemne hobby!
Powiedziałabym nawet, że trochę uzależniające :)
Raczej każdy ma chyba jakieś tam wyczucie co do swojego "poziomu" i ważne, by nie spocząć na laurach. To miłe, że tak spostrzegasz moje wiersze. Ja również do Ciebie i bardzo wielu użytkowników tego portalu lubię zaglądać :)

A jak nie to mi szwagier wyspawa jakąś figurkę ;)

Pewnie, że jest miło jak nasze wiersze mają odbiór pozytywny.
Ale jak mają negatywny to taż się nam nic chyba poważnego nie stanie :)
Byle pracować nad rozwojem mz
Pozdrawiam :)

Mi wiersze wychodzą na pewno szybko :)
Myślę, że każdy czytelnik ma swoje gusta i to jest naturalne!
Pozdrawiam :)

Dzięki Ramblerze za dostrzeżenie tej szczypty ironii :)
Oby to "uznanie" miało rozwijający wpływ i przynosiło więcej pożytku niż mniej ;)
Pozdrawiam :)

Wszystko być może. Nagrody i uznanie są miłe, ale najważniejsze, by tworzyć dla siebie, z pasji. To one są prawdziwą siłą napędową.

Czy tak właśnie może się zdarzyć?
Pewnie tak, ale jednak myślę, że z innych powodów.
Zajęcia się innymi ważnymi sprawami, "nagłym odjazdem weny", czy tam cokolwiek. Choć pewnie są też przypadki, gdy uporczywa krytyka może komuś podciąć chęć do dzielenia się w sieci swoimi wierszami.
Z pewnością nagrody w konkursach są bardzo miłym dodatkiem, a wiedza, że komuś pasuje nasze pisanie należy do chwilowych, acz niekoniecznych przyjemności ;)
Pozdrawiam :)

Po zmianie koloru ... Tytuł zmusza do zadania pytania: z czego owa apatia wynika? W wierszu "apatia" przyczyną jest rozczarowanie twórczością i światem literackim, gdzie pragnienie uznania spotyka się z chłodnym dystansem. Marzenia o stworzeniu wiersza, który poruszyłby nawet największych krytyków, ustępują miejsca poczuciu, że nic już nie wzbudza emocji ani potrzeby pisania. Apatia wydaje się wynikać z wypalenia – z braku wzruszeń, bólu czy motywacji do walki o uznanie, które staje się czymś odległym i zawiłym, jak kolejka do nieuchwytnego "okienka".

miło to słyszeć ... ponieważ wiesz jak jest ... ja też zawsze się uśmiecham i to mi daje przewagę do otwierania drzwi ... pozdrawiam serdecznie ...

Dzięki Waldi :)
Mi osobiście jak na razie apatia nie grozi, o ile w ogóle ;)
Często się uśmiecham, bo mam powody.
Nie zrażam się. Ten wiersz to taka próba zastanowienia czym może być "uznanie" i czy może być powodem do publikowania :)
Pozdrawiam :)