wrzesień zapowiada się bzyczeniem komarów o 23:00, kiedy już wszyscy są w łóżkach, a ich spokojne oddechy budzą we mnie zazdrość, bo od godziny przewracam się z boku na bok i z żadnej ze stron nie widzę nadchodzącego snu.

komary torturują moje nogi, ręce i uszy, uradowane, że ponownie zapomniałem przed położeniem się do łóżka
włożyć do kontaktu odstraszacz na na insekty, czy jak tam to urządzenie się nazywa.

walczę ze sobą: zamknąć oczy i wmówić sobie sen czy jednak wstać, odszukać wkład Brosa i wsunąć go w odstraszacz?
Odwracam się na prawy bok i widzę profil śpiącej żony w jasnej poświacie, bo księżyc przygotowuje się do pełni

i świeci nam prosto w twarze odbitym światłem, tak dumnie, jakby miał je na własność. tyle że żonie
nigdy nie przeszkadzało to w zaśnięciu. wstaję, podłączam urządzenie do prądu i zerkam jeszcze

do pokoju córki. jutro rozpoczyna drugą klasę, a przecież nawet ten fakt nie przeszkodził jej
odlecieć do Nibylandii. przypominam sobie słowa pana Stasia z pracy, który jest przed

sześćdziesiątką i skarży się, że od dwóch tygodni budzi się regularnie o 3:00 w nocy,
po czym w tej bolesnej bezsenności trwa do świtu. wariat na niebie strzela

odbitym światłem prosto w mój pysk. ciekawe o czym myśli
podczas tych nocy pan Stasiu? ugryzienie na nodze

niedługo rozdrapię do krwi. moje kobiety śpią,
a ja nie wiem, czy zostanie tutaj po mnie

cokolwiek. siadam i zaczynam pisać
ten tekst. niech chociaż on

upamiętnia - irytujący,
zbyteczny jak ślad

po ugryzieniu komara.
niech nie pozwala

zasnąć. niechaj
swędzi.