Twoje Wiersze - lipa - Eleanor Rigby

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

12 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Monia

trzy godziny temu

Bardzo melancholijny utwór pozdrawiam serdecznie 😉

Agata Agata

trzy godziny temu

Cud ow nie na pisany wie rsz 💯

Moona@

ponad pięć godzin temu

Lipa świetnie wkomponowana w tęsknotę za miłością!
Pozdrawiam :)

Odyseusz62

ponad pięć godzin temu

Zapach lipy...
to dla mnie zapach dzieciństwa
babcie z jej kwiatów parzyła herbaty
do dziś ten aromat pamiętam.
Pozdrawiam,

Mitylene

ponad dwanaście godzin temu

Ten wiersz jest piękny. Ostatnia strofa wzruszyła mnie...I zabieram wiersz do ulubionych🍀

Jastrz

ponad dwanaście godzin temu

Lipa kusi poetów, przynajmniej od czasu,
Kiedy pod nią siadywał razem z przyjacjoły
Przed laty Kochanowski - dziedzic Czarnolasu.
Ja też lubię czasami usiąść i posłuchać,
Choć nie wiem, czy ten pomruk, to brzęczenie pszczoły,
Czy może lipa wiersze szepce mi do ucha.

JoViSkA

ponad dwanaście godzin temu

Przytulam się do komentarza Larisy, bo też jestem oczarowana :)
Pozdrawiam serdecznie Eleanoro :))

Larisa

ponad dwanaście godzin temu

Jestem oczarowana Twoim przepięknym, nostalgicznym sonetem.
"wrośnięci w korę i liście jak natury/znak". - Cudowna, metaforyczna faza.
Pierwsza strofa wciąga czytelnika i po chwili żal, że wiersz się kończy, a zatem zaczęłam czytać od nowa.
Zostawiam morze gwiazd.
Wiersz do powrotów.
Serdecznie pozdrawiam

Motylek78

ponad dwanaście godzin temu

zapach lipy może być oszałamiający
jednak ja mam alergię :-((
niestety
natomiast sonet jest cudowny i delikatny
Pozdrawiam serdecznie 💙🦋

LydiaDel

ponad dwanaście godzin temu

Zapach lipy wabił i znaleźli się w ulotnej, zmysłowej relacji. Pierwszy raz. 6/5 Serdecznie pozdrawiam.

samisen

ponad dwanaście godzin temu

Nie ma lipy, bo to piękna poezja jest :)
Miłego wieczoru :)

sturecki

ponad dwanaście godzin temu

Sonet o lipie, która staje się bramą między światem realnym a tym, co ulotne – miłością, wspomnieniem, tęsknotą. Zapach, szum i światło splatają się w jedno, jakby drzewo pamiętało więcej niż ludzie. I choć „nas tu nie ma”, zostają szepty – w liściach, wierszach, pamięci. Bo prawdziwa obecność nie potrzebuje już ciała.
6/5