na początek (zanim zapomnę) oceniając Ci jestem 4 z kolei (gdzie reszta pracuje, tego nie jestem pewien.. 🤫), przede mną także 4; zatem.. o dziwo, zdarza się to b. często u użytkowników, którzy nie są tutaj zanadto popularni.. teoretycznie nie samą gwiazdą żyje człowiek - interesujący jest ale fakt, iż nie zdarza się to grupie tzw. 'znajomych' w między'relacjach swojego grona; dlaczego piszę u Ciebie o takich fragmentach? jeśli Cię polubiłem to sprawia mi przyjemność, postawić się w Twojej obronie, a Ty masz z Twojej strony cień prawie dwumetrowego szaleństwa, które rozwija się w nadziei na uśmiech.. hmm; o czym właściwie jest Twój wiersz; czy jest sens marzyć o istnieniu? :-/

Już się rozmażyłem, aż tu nagle ostatnia zwrotka mnie ściągła na ziemię... Pozdrawiam 😉

Urocza ta melancholia w wierszu :)
Pozdrawiam ciepło,

Kasiu.

czekałem i mam Twój wiersz przed oczami:)


to jest obraz na płótnie,
na którym światło walczy z cieniem.

​jkako malarz zachwycam się tą paletą -
od chłodu aż po gwałtowną "purpurę chmur".,

cudownie operujesz kontrastem.

ten detal z "zakupoholizmem mamy"
to genialne pociągnięcie pędzla,
które nadaje całosci ludzkiego wymiaru.

​jako filozof widzę tu jednak coś więcej niż krajobraz.

to studium obecności i braku.

poruszająca jest tu dialektyka - płuca pełne mrozu i serce tęskniące,

mówisz nam, że najdotkliwiej odczuwamy właśnie to,
czego nie ma.

pustka potrafi mieć swój ciężar i kształt.

to bolesna lekcja uważności na to,
co niewidoczne pod taflą słów


gdybym napisał, że wiersz piękny
to napisałbym i prawdę i banał.

ale brak mi słów więc napiszę,
że Twój wiersz jest piekny :)

biorę go sobie :)

wszystkiego Kasiu......:)

pięknie i smutno ... pozdrawiam serdecznie ...