Twoje wiersze powstają z potrzeby serca, są szczere, autentyczne , ujmujące właśnie swoją prostotą i zrozumiałością. Nie mam nic przeciwko metaforom i innym zabiegom literackim, ale przy nich nieraz trzeba się nieźle nagłowić, a przy Twoich wierszach po prostu czuje się to, co w sobie zawierają. Masz swój własny styl i to jest najważniejsze.
Serdecznie pozdrawiam.

pięknie to napisałeś ... wiem że potrafisz jeszcze więcej ... ale takie proste wiersze najbardziej przemawiają właśnie serem ...

Widocznie piszesz w swoim stylu.Niepowtarzalnym ,takim ,w którym czujesz siebie ,swoje emocje i potrafisz to przekazać w wierszu...

Pozdrawiam serdecznie 🙂

Zaraz pomyślę, że kokietujesz😉krótko tu jestem ale poczytałam sobie Twoje wiersze. Masz tę umiejętność, że wzruszasz, jest coś w Twoim pisaniu co budzi tęsknoty, wywołuje przyjemny ból, że tak to nazwę...a to nie jest wcale takie częste u piszących. Twoje wiersze nie są przegadane, nie są naszpikowane metaforami(ten poetycki zabieg jednak przeszkadza w nadmiarze), jest w nich jakaś nieuchwytna czułość, czyta się je z lekkością w sensie trafiają tam gdzie mają trafić a nie, że człowiek zastanawia się co autor miał na myśli, nie mogąc nijak odnaleźć się czy odnieść emocjonalnie w strofach. Pozdrawiam Cię i życzę nieustającej weny twórczej 😊

Piszesz szczere i to, Twój wielki atut!, dobrze Ciebie rozumiem, bo mnie się zdaje, że mam tak samo!
Serdeczności i podążaniu dalej poetycką drogą :)*

Przyznam się, że miłość do poezji zrodziła się u mnie stosunkowo późno. Mam wrażenie, że do dzisiaj nie mam o niej pojęcia w kwestii technicznej: nie są obce mi zabiegi stylistyczne, ale nigdy nie potrafiłam trzymać się sztywnych ram w jednym np. gatunku. Gdy zaczęłam pisać wiersze to pisałam je przede wszystkim uczuciami, które znam lub które potrafię sobie wyobrazić, i do dzisiaj uważam - może trochę narcystycznie - że tak wiersze są najlepsze - dla mnie, jako jednego z milionów czytelników. Gdy wiersz ma swoją głębię, te emocje, które autor chce przekazać, i gdy udaje się te emocje wyczytać i poczuć to takie wiersze dla mnie są właśnie tak jak to ująłeś w swojej treści najpiękniejsze. Najbardziej prawdziwe, takie, które chce się czytać, by móc w jakiś sposób utożsamić się z podmiotem lirycznym, poczuć to, co on, niezależnie od tego jakie tam będą te emocje. Ja w poezji szukam przede wszystkim poruszenia, i tym też kieruję się, gdy sama piszę. Bez tego tekst jest po prostu zlepkiem słów, które mówią na jakiś temat, po prostu. Ale dopiero gdy tchnie się w nie cząstkę życia, wtedy ten wiersz może lecieć w świat i poruszać najlepiej jak potrafi. No, to już wiesz, dlaczego Cię czytam! Pozdrawiam.