Ja bez świadomości że jestem kochana nie potrafię funkcjonować
To uczucie uskrzydla

a mnie jest wszystko jedno ...komu co potrzeba .... bo ja zapracowałem na wszytko co mam ... i miłość i okulary ... dobrą emeryturę ...itd ... każdy czegoś innego oczekuje od życia ... Pozdrawiam z uśmiechem ...

,,Telewizor, meble, mały fiat..."
By żyć nie jest potrzebna, ale co to k..za życie by było.
Od strony kobiety rozważania wybitnej poetki brzmią tak:
,,Nie widziałam Cię już od miesiąca.
I nic. Jestem może bledsza,
trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca.
Lecz widać można żyć bez powietrza."
Pozdrawiam.

Ja liryczne jakby próbuje przekonać samego siebie albo uspokoić, że ta miłość nie jest potrzebna do życia, da się bez niej funkcjonować, istnieć. Codzienność toczy się sobie a w tej codzienności te symboliczne meble do pary... można żyć bez miłości ale, żeby codzienność miała głębszy sens potrzebujemy tej szczególnej więzi. To miłość jest motorem napędowym, to ona sprawia, że budujemy siebie, nasz świat emocjonalny bo na tym polega przeżywanie tego życia ...Lubię Piotrze takie Twoje przekomarzanie się w wierszach z samym sobą, takie z jednej strony akceptowanie z drugiej delikatne ironizowanie i taka ukryta gorączka emocjonalna między nimi. Serdeczne uściski 😊

Piotrze, skąd pomysł Twój taki by miłość strącić z wyżyn?

Tak, miłość dodaje barw życiu, bez niej można żyć, ale co to za życie...
Pozdrawiam serdecznie.

Przewrotnie zaczęte.
Ale świetnie utrafione - samo życie to zwykłą wegetacja.
Podoba mi się ta stylistyka i forma :)

Myślę, że Twój wiersz jest rodzajem "myślowej prowokacji", próbą zbadania gruntu, czy tak rzeczywiście jest! Jeśli chce się wegetować to tak, nie jest potrzebna. Potrzeba miłości, przywiązania należy do podstawowych człowieka. Ambrosio ma rację, bez wielu wymienionych warunków można doskonale się obyć, ale bez miłości... przecież Ty już wiesz! więc to tylko pytanie w wierszu!
Serdecznie pozdrawiam:))*

Precious myśliciel miłości... Pięknie! Poszukiwanie sensu, które tu prezentujesz w tym wierszu myślę, że jest bliskie dla wielu z nas czytelników. Najbardziej podoba mi się słowo, które zastosowałeś w ostatniej strofie. Jest to słowo "zatem", które ubiera Twojego peela w szatę myśliciela-intelektualisty. Ten motyw bardzo mi się tu podoba. Sam go stosuje u siebie dość często w odpowiednich wierszach. To słowo pełni tu jeszcze jedną funkcję. Sugeruje mianowicie, że peel wywodzi swoją puentę, swoją tezę z wszystkiego, co przedstawił wcześniej. Dosłownie daje do zrozumienia słuchaczowi / czytelnikowi, że jest przekonany o słuszności swojej tezy, gdyż doprowadziła go do niej cała masa argumentów przedstawionych nieco wcześniej. Co wiec takiego wyargumentował peel? Wymienił piętnaście elementów życia codziennego człowieka, które według peel potrzebne tudzież niezbędne są do życia. Wydaje się, że jego dyskurs jest jednak niepewnym stąpaniem po granicy pojęć "życie w ogóle" (w ujęciu biologicznym) oraz "życie społeczne" (w ujęciu organizacji materialnej przestrzeni egzystencjalnej). W ten sposób namiastkując w swojej wyliczance domniemanych dowodów, próbuje wskazać na małostkowość potrzeb człowieka.
Puenta ujęta w ostatniej strofie wyjaśnia wszystko.
"Miłość zatem nie jest potrzebna do życia" - bo jej nie wymieniłem w "dowodach" - zdaję się sugerować peel.
"Jedynie (...) do przeżycia" – bo "przeżywanie" jest rzeczywistością ducha i emocji oraz UCZUĆ.
Wydaje się więc, że całość wypowiedzi peela jest delikatną ironią. Zachowana jest tu konsekwencja procesu myślowego. A to słowo już wspomniane "zatem" podkreśla moment podziału i wiersza i myśli peela, i segno jego tezy.

No, i na koniec jeszcze mój osobisty komentarz do treści 😉
Wydaje mi się Puotrze, że te wszystkie 15 elementów życia, które wynienione zostały w wierszu, są tak naprawdę mało potrzebne do życia. Piszę mało, bo oczywiście jeść i pić musimy, bo inaczej sami siebie życia pozbawimy. Natomiast wszystkie inne elementy tu wymienione są tylko uspołecznionymi potrzebami - dla dobrej organizacji egzystencji na ziemi. Z mojego pustynnego punktu widzenia rozkładam na czynniki pierwsze i rozczytuję Twoją ostatnią strofę po swojemu. Mianowicie akcentuję tu zlepek słów, który tworzy mi znaną rzeczywistość: "życie Jedynie". Układam więc tę Twoją strofę w swojej głowie w taki oto sposob:

Miłość zatem nie jest potrzebna
do życia Jedynie - co sugeruje, że istnieje formą życia (być może duchowego), które opiera się na jednostkowosci. Zupełnym oderwaniu od przywar doczesności. Mistyka prawie. Życie w życiu. I dla tejże formy życia most w rozumjeniu relacji między dwojgiem ludzi nie jest ani konieczna ani potrzebna.
Potrzebna jest natomiast i konieczna Miłość jako relacja pomiędzy człowiekiem praktykującym wspomnianą przeze mnie formę "życia Jedynie" a jego Dawcą / Sensem / Źródłem / Pełnią...

Więcej tu jest oczywiście u Ciebie, ale Ty starczy myślę. Ciekawy wiersz. Dobrze się go rozmyśla. Dobrze się go czyta. Dobrze się go rozszyfrowuje. Dobrze, że jest ten wiersz. i dobrze, że jesteś Ty! 🙂 pozdrówki 🙋

Zgadzam się z przesłaniem, ale raz używasz "potrzebna": a potem "niezbędna", co nie jest równoznaczne. Wydaje mi się, że właściwym słowem, pasującym do przesłania jest "niezbędna" i należy konsekwentnie jego używać. Pozdrawiam