Wiersz jest bardzo dobrze pomyślany... Jakby ktoś nieporadnie stawiał pierwsze kroki na nieznanej planecie i zdawał relację z krajobrazu, który widzi po raz pierwszy... Takie niby dukanie , z którego wyłania się prawda ... Gratuluję wiersza.

Tak to już z tą miłością jest, mało kto ją rozumie. Może lepiej nie próbować, żeby nie zwariować? Dał mi do myślenia twój wiersz, pozdrawiam ;)

Można się kochać wszem i wobec,
byle za każdą szybko pobiec.

Pozdrawiam Piotrze... proste - nie?

samo życie..mało rozumiemy skąd i dlaczego ta miłość..***

Miłość chodzi swoimi drogami!..., wiem, że to banał, jak i to, ... że każdy z nas jest inny, i to, że... czucie i rozumienie, nie wiele mają ze sobą wspólnego! Jak widzisz Piotrze nie napisałam nic mądrego! może tylko to, że lubię Twoje wiersze!
Dobrego, słonecznego dnia:)⭐🌞

Mam inne zdanie o miłości, ale powiem tylko:
Hej ho, poetycki Przyjacielu! 😊🙋‍♂️

Kiedy wszystko co wiemy w teorii o miłości spotyka się z praktyką, to nagle okazuje się, że nie wiemy nic... pozdrawiam :)

"Wiem, że nic nie wiem", msz miłośc wyklucza racjonalizm, zatem ważne jest odczuwanie, a nie
"mędrca szkiełko i oko".
Tutaj główną rolę grają emocje, czasem jeśli te złe biorą górę i ludzie się odsuwają od siebie, to powoli uczucie wygasa, z pewnością sprzyja w tym rutyna, czy też brak jej podlewania, a tak się często zdarza, gdy ludzie np. są zbyt zapracowani, bywa też, że przegapiają takie chwile jak dorastanie dzieci, ich pierwsze słowa itp...
Sorry, że się rozgadałam.
Wiersz z pytaniem, który w sumie każdy może sobie zadać i ponadczasowy, zatem choćby dlatego mi się podoba.
Pozdrawiam, dobrej nocy życząc :)

Wiem, że niewiele wiem, zwłaszcza w temacie miłości. Tak, tu uczucie, a raczej "czucie" ma znaczenie, reszta schodzi na dalszy plan.
Pozdrawiam serdecznie :)

Ja też nie wiem, nie czuję do siebie atencji, pożądania, chęci dotykania, kontaktu emocjonalnego i seksualnego, w ogóle nie podobam się sobie, mój uśmiech nie robi na mnie wrażenia, nie umiem siebie samego zaczarować, więc nie jestem w tym względzie kompetentny. Pozdrawiam

wystarczy tylko za to że jesteś człowiekiem ...

Piotrze zakręciłeś mi tym wierszem w myślach niesamowicie. Generalnie tajemnicą nie jest fakt że miłość rozum trochę upośledza. I w związku z tym trudno później rozumieć istotę miłości u kogoś jak i u siebie. Zrozumienie tego za co ktoś nas kocha też jest niezbyt przejrzyste. Może nam się wydawać że za to lub za tamto a w rzeczywistości wygląda to zupełnie inaczej. Myślę że nie ma co sobie głowy tym zawracać bo do rozsądnych wniosków raczej nie da się dojść w tym temacie. Jednakże trochę mi dałeś do rozkminiania tym wierszem. Jak to u Ciebie bywa krótki tekst ale treściwy i w sumie jest co rozbierać na części ( w głowie ).
Pozdrówki.

Wcale nie musimy wiedzieć za co można nas kochać, to już leży po stronie osoby, która tą miłością nas darzy - w końcu nie raz i nie dwa bywa, że my sami nie dostrzegamy w sobie tych zalet, które dostrzega druga strona. W kwestii odkochania... ciężkie pytanie. Ja bym powiedziała, idąc swoim tokiem myślenia, że jeżeli miłość była prawdziwa, to zawsze pozostanie. Można na przykład nie chcieć być z daną osobą z różnych powodów (np przez zmianę charakteru tej osoby, czy jakieś przykre sytuacje, z którymi człowiek nie potrafi sobie poradzić, albo jeszcze coś innego, bo przecież życie to pasmo różnych, często dziwnych, nieprzewidywalnych momentów, które potrafią w jednej chwili obrócić cały nasz świat do góry nogami) ale jeżeli pokochało się prawdziwie to ta miłość zawsze zostanie, albo chociaż wspomnienie jej, które wyryło sobie na stałe już miejsce w serduchu, choćby nie miała już szansy na zdobywanie rzeczywistości, to wciąż żyje w człowieku - we wspomnieniach. Bo tak jak piszesz - miłość się czuje, mało kiedy rozumie. Z miłości robi się naprawdę bardzo dużo kroków absolutnie bezsensownych, ale cóż - tak właśnie działa emocjonalność. Robi się, potem myśli. Pozdrawiam!