Twoje Wiersze - Pyzate słońce

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

1 raz

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

maciejka

2021-02-11

Widzę, że żadne demony Ci niestraszne :-) Chyba polubiłabym "pyzatą zgraję cieni" - jest sympatyczna i nie zrobiła Tobie krzywdy, więc dlaczego komuś innemu miałaby? :-)

Iks Weli

2021-02-11

Właśnie :)

maciejka

2021-02-11

W pyzate szczęście :-)

Iks Weli

2021-02-11

Myślisz, że dam radę, któregoś złapać za rękę i Ci przyprowadzić? Żebyś uwierzyła? Nie... Lepiej wierz w pyzate słońce :)

maciejka

2021-02-11

I te cienie się poruszają, wydłużają, zmniejszają, ukrywają, pokazują palcami, dorabiają skrzydła, zdejmują je, biegną, stoją, przykucają, chwytają.... i nic nie mówią! I to tylko cienie?
Nie uwierzę, o nie... :-)

Iks Weli

2021-02-11

Ale tu są pyzate cienie, a nie demony :) Zresztą, niech będą, sama widzisz, że sympatyczne ;)

Kornel Passer

2021-02-11

Spodobały mi się bardzo Twoje poetyckie manewry z cieniami, a "pyzatość" czy "pyzowatość" (ach ten nasz piękny język) u mnie oznacza "dziecinność" , "młodszość" , "beztroskę" i takie tam... Jak zwykle u Ciebie stworzona ciekawa , samoistna przestrzeń poetycka , w której trzeba nauczyć się poruszać. Tutaj bardzo ruchliwa...

Iks Weli

2021-02-11

Jak byłem mały, to wyobrażałem sobie też niejedno. Teraz przypominam sobie sporo, ale już nie robi to na mnie takiego wrażenia, przechodzę spokojnie przez to do porządku dziennego. Ale jakiś posmak dzieciństwa poczułem, w końcu ono ze mnie nie wyparowało :) Dzięki Ci bardzo

SuviMay

2021-02-11

Ogólny wydźwięk tego wiersza zagrał u mnie tak: pojawiają się małe demony, z którymi będzie trzeba sobie jakoś poradzić, aż tu nagle wydarzyło się coś, co pozwoliło je rozpuścić, zupełnie niepostrzeżenie. Zastanawia mnie i rozczula jednocześnie ta "pyzowatość". Ona w moim odczuciu warunkuje pewien dystans do własnych cieni, ich akceptację i też umiejętność radzenia sobie z nimi na co dzień (jak proste dobranoc, etc). I piękne jest to, że ta sama pełnia demonów przeniosła się na pełnię słońca ostatecznie. Tak jakby jej dopełniały lub ją wręcz kreowały. No właśnie, Kintsugi niemalże :) Błądzę po omacku, czy choć trochę się zgadza? :)