Szedł pielgrzym w ciemnościach
bez żadnej otuchy.
W sercu nie czuł Boga
pomimo swej skruchy.

Pytał o modlitwę
chłopów i uczonych.
Posiadł sporą wiedzę,
lecz wciąż był zmęczony

myśleniem o Bogu,
swoim rozproszeniem,
bo się jakaś żałość
w sercu kładła cieniem.

Aż razu pewnego
spotkał pustelnika,
proponował jadło,
nocleg dla nędznika.

Lecz on zamiast jadła
chciał strawy duchowej.
Możesz pustelniku
dać otuchę słowem?

I ten mu poradził
na początek, tylko
trzy tysiące razy
mówić, nie za szybko:

Panie, Jezu Chryste
zmiłuj się nade mną.
Wnet poczujesz radość
co rozproszy ciemność.

Istotnie ją poczuł
ale nie za długo,
rozproszenia weszły
w modły ciemną smugą.

Wciąż za radą mistrza
formułę niezmienną:
Panie, Jezu Chryste
zmiłuj się nade mną

powtarzał. Do ludzi
czuł miłości wiele
w sercu które biło
jakby dzwon w kościele.

Przyszedł czas na sprawdzian
z dopuszczeniem Bożym
gdy umarł przewodnik
co mu w ręce włożył

Biblię, zaopatrzył
jak rycerza w zbroję,
aby w trudnych chwilach
mógł nią rany goić.

Przez rabusiów z Biblii
został okradziony.
Nie byli pobożni,
szukali mamony.

Dzięki temu poznał
w drodze kapitana,
swą Biblię odzyskał,
wdzięczność miał dla Pana

za każde zdarzenie,
za światło i ciemność.
Panie, Jezu Chryste
zmiłuj się nade mną.

Modlił się bezdomny
co nie miał schronienia
i w przejawach życia
czuł Boskość istnienia.

**********************

Palec mój kieruję
na moje przewiny,
by sedno zrozumieć
to sposób jedyny.

Byle niewygoda
spędza mi sen z powiek.
Brak wdzięczności, kłótnie,
przeszkadza mi człowiek.

Kiedy niedowiarstwo
moje, wpędza w ciemność
Panie, Jezu Chryste
zmiłuj się nade mną.