Ptak wzbił się w górę,

Ku słońcu samemu, ku najwyższemu,

By złapać odeń nieco ognia,

Niby skrzydlaty Prometeusz.



Kapłanki tworzą krąg świetlisty

Wokół centralnej koryfei,

Biegają wkoło niej i tylko jej służą,

Niby świetliste nimfy-nereidy.



Ona na podwyższeniu staje,

A one wokół na swych kolanach,

Splecione ramionami, padają na twarze,

Gdy wtem się starzec pojawia.



Dzierży on kostur zgoła magiczny,

Który, gdy uderzył nim w ziemię,

Zaraz spod ziemi źródło wytrysło,

A skały się wnet rozstąpiły.



Kapłanki poczęły drżeć i wibrować,

Zaś on, spod ołtarza dobywszy czaszki,

Wnet ją na plecach kobiety postawił,

Po czym wzniósł ramiona ku niebu.



I zatrzęsła się ziemia – rozdrżało się niebo,

Grom jasny przeleciał ponad głowami,

Zerwał się wicher, silny i gorący,

Ptaki wrzasnęły ludzkimi głosami.



I spadła ulewa kwaśnego deszczu,

Ten deszcz to trucizna, ten deszcz jest śmiertelny,

Nie oprze się mu nikt i nic, co żywe,

Wszystko skona w męczarniach piekielnych.



Warszawa, 23.04.2022