jesteś światłem własnej duszy
cząstką czasu niezmierzoną
która może lecz nie musi
w ogniu wiary w miłość płonąć

ona sama nas znajduje
nawet kiedy brak nadziei
jesteś tym co właśnie czujesz

kiedy duszę z czasem dzielisz
nie zatrzymuj światłej myśli
że to wszystko o czym marzysz
jest snem który kiedyś wyśnisz

w ogniu wiary w ciągłość zdarzeń
pozytywnych jak ta która
nas znajduje pośród mroku
szepcząc że to wszystko bzdura

obiecuje święty spokój

.

absurdalne mam wrażenie
że świat stał się nierealny
nic na lepsze się nie zmieni
nie zdążymy dojść do prawdy

że jesteśmy tylko cieniem
tego co jest nieodkryte
o ludzkości co niezmiennie
staje się drapieżnym bytem

mam wrażenie absurdalne
że świat ostatecznie krwawi
a nas nie stać już na walkę
nic od złego nas nie zbawi

bo jesteśmy cieniem tylko
bezimiennym wspólnym bytem
który przeżył nic i wszystko
jakby nas nie było przy tym

.

płynę poprzez oceanu
głębię niezdobytą w sobie
inna wciąż i wciąż ta sama
nieporadna tak jak człowiek

w którym dojrzewają racje
i bezradna moc sprzeciwu
tam gdzie życie niczym spacja
zatrzymuje nas w podziwie
nad tą głębią niezmierzoną
życia śmierci i kosmosu

gdzie próbuję stać się sobą
i zrozumieć bez.sens losu

.

chcę pozostać w tej minucie
w której czułam świata piękno
czas był morzem pełnym uciech
kamień pod stopami mięknął

niczym piasek między palce
wchodził wprost pod stopy sypko
stając się przyczyną walki

o to piękno w którym wszystko
w tej minucie utrwalone
światem całym mi się stało
w czasie doby tak szalonej
gdzie przeważa piękna małość

.

nade mną srebrne anioły
a przy mnie demony czarne
śpiewają basem wesołym
że życie bywa na marne

i na pokutę przed winą
niezamierzoną choć rdzenną
jak wszystko kiedyś przeminie
a mi nie jest wszystko jedno

czy będę do góry patrzeć
czy barwy gubić przy czerni
by wiedzieć że winy nasze
są sakramentem wciąż wiernym

zwykłej naturze człowieka
co w bycie paranormalnym
jest kimś co w barwy ucieka
wciąż przekraczając próg czerni

na darmo i dla polotu
i dla tych aniołów srebrnych
co bronią mnie od demonów
barwionym wierszem słów pełnym

.

świat ramiona ma otwarte
a w podołku cierpień wiele
czy to wszystko jest coś warte?
uwierz mi: doprawdy nie wiem

czy się pięknem wciąż zachwycać
czy łzy gorzkie co dzień ronić
że ze zbrodnią żyjąc dzisiaj
trzeba piękno przed nią chronić

choćby w paru słowach wiersza
który dylematom sprosta
chcąc pokazać że po pierwsze:

najważniejsza w sercu wiosna

bo gdy lodem owo skute
ciężko kroczyć w życia piękno
więc się z wiosną dziś przywitaj
przy niej wszystkie spory miękną