Twoje Wiersze - Może ja, a może nie.

Może ja, a może nie.

biały (bez rymów)

2020-10-31 00:28

Nim skończy się czas,
rozerwę swą dusze na dwoje.
Jutro zgubie gdzieś tam,
pomiędzy szumem spraw a błyskiem słońc.
Spocznę na wiecznym tronie,
z czaszek moich wspomnień.
Zamknę światu oczy,
i pokłonie się przed sobą.
W ogniu kując wieczność,
sadze z mojego stosu wetrę w pierś.
Dumą głupca przyoblekę się,
jedyny prawdziwy ja.
Dziki wybryk chwili.
Miliardy ziaren piasku,
pośród miliardów plaż,
w nieskończonej ilości światów.
Wybiorę swoje imię, to jedyne prawdziwe
i nikt mnie w trzech wymiarach nie określi.

autor

Tomasz Kamiński

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz nie został jeszcze oceniony.

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

LidiaM-9

2020-10-31

Jesteśmy mali i zagubieni w kosmosie i w czasie. Na próżno, jak dotąd, szukamy jednoznacznych odpowiedzi. To poczucie zagubienia pogłębia bezsilność. Rano, po przeczytaniu Twojego wiersza od razu poczułam potrzebę odniesienia się do niego, tym bardziej, że zauważyłam spójność z jednym z moich, głównie poprzez te światy w ziarenkach piasku. Jaka jest ta nasza prawdziwa tożsamość i gdzie ten prawdziwy wymiar? Może to wszystko jest tylko ułudą.
Gwoli wyjaśnienia dodam, że nie komentuję w rewanżu za wypowiedź pod moim wierszem, bo Twój wiersz przeczytałam zanim dotarłam do komentarza. Pozdrawiam, dziękuję.

Kornel Passer

2020-10-31

Przygody naszego małego ja w otchłaniach czasu i przestrzeni są nie do pozazdroszczenia. Próbujemy różnych strategii, by się w tym wszystkim jakoś ulokować i jakoś to wszystko ogarnąć. Wiersz znakomicie oddaje ten proces. Wspólne nam ,istotom samoświadomym swojej sytuacji , przeżycie. Co z tym zrobić? Jest poezja , filozofia , religia wreszcie... Nie zawsze to pomaga... Pozdrawiam.