Wypalone znamię nie boli prawie już.
To co kiedyś ważne było, przykrył wczorajszy zmierzch.
Co drugi oddech kłuje smakiem łez,
co trzeci oddech kala szalony szept.
Zgubiony czas nie wart szukania,
a prawd miliony wartości już nie mają.
Jedynie noc resztką alkoholu we krwi
pobudza mnie, by w bezcelowości próbować.
Jeszcze jeden raz, obudzić się i płonąć.
Wyciągnąć dłonie do gwiazd i poznać smak.
Oczy zamknięte w panice kradnąc te kilka chwil,
czując coś co dawno powinno nie istnieć.
Jutro ranek zbudzi mnie wołaniem o czynsz.
A tak bardzo nie chce blasku odbitych snów,
oblanych codziennością szarych ścian.
Kalecząc mnie bełkotem nic nieznaczących słów
co dla innych życiem i śmiercią są.
Moja wolność bezrozumnym wyciem i zatraceniem,
zgubieniem bez konieczności szukania.
Zatopieniem się w szumie kosmosu, nie być już,
a BYĆ.