Ludzie innego pokroju tak bardzo różni
my których podmuch boli skupieni lecz nie próżni

zadumani i myślący o szczęściu czy problemach
nas słowa przerastają choć czasem ich wciąż nie ma

deszcz uśmiechem pieścimy potem ubieramy
czujemy myśli piszemy nieśmiało tak działamy

córka chmury spada miękko i dwuznacznie
na gorących ciałach zaraz życie zacznie

mokra kropelka leci by dać czemuś początek
często wprowadzając w głowach nieporządek

po to by ogarnąć w sensie się pogubić
a następnie go skleić zapamiętać polubić

pod wpływem chwili zbudzona namiętnością poczęta
białym staje się śladem w mocy niepojęta

tworzy sopel z doświadczeń tych nie bardzo chcianych
zamarza w duszy wrażliwca wśród gestów zapomnianych

topi się w euforii ją moc skojarzeń budzi
by dać sercu upust naznaczonych ludzi

stojąc pod rynną rymów patrzę na brzeg dachu
kropla wisi się chwieje czy pisać... żyję w ciągłym strachu