ujarany księżyc w oknie
a na niebie gwiezdne sople
rozsypane w włosach nocy
która ciszą się uroczy

i łaskocze wizje senne
rozświetlając się ramiennie
rozpasując pod poduszką
chowa się pod moje łóżko

a ja patrzę i nie wierzę
czy ten księżyc świeci szczerze
czy to tylko zgrywa nocy
że ta cisza tak uroczy

i pozwala grać na soplach
gwiazd co błyszczą w moich oknach
kiedy ujarany księżyc
plecie co ślina na język

posrebrzanym spadnie deszczem
by sen dalej mógł trwać jeszcze
aż do czasu kiedy nocka
niespodzianie świt napotka

.

zagrać na emocjach wiatru
w dzień słoneczny mi potrzeba
w scenach chmurnych jak w teatrze
otrzeć twarz błękitem nieba

i przywołać dreszcz rozkoszy
w srebrnych kroplach na cień łąki
tak po prostu się panoszyć
jak król świata w jasnym słońcu

być błękitem nieskończonym
z wiatrem trwonić dary nieba
ciemną scenę jasną gonić
tego właśnie mi potrzeba

i nie żądam tylko proszę
głosem lekkim jak sen duszy
w której przestrzeń się unosi
i do lotu umysł zmusza

więc na przekór grawitacji
lecę z wiatrem w otchłań nieba
w chmurnych scenach jak w teatrze

tego właśnie mi potrzeba




hej!