Na tym polega wielkość. Nauczył się żyć ze swoją chorobą. Nie mógł żyć aktywnie więc wszedł w świat kontemplacji i rozwoju duchowego i wrażliwości. Jego dzieła przetrwają wieki. Warto pisać o takich osobach, są źródłem inspiracji. Pozdrawiam

Świat zna wiele nieprzeciętnych talentów, których wielkość i sława trwa pomimo, iż ich życie się skończyło. To w pewnym sensie definicja nieśmiertelności!
Mnie, jako człowieka zastanawia fakt, że choćby się było nie wiadomo jak utalentowanym, to i tak nie uchroni się przed upływem czasu, chorobą, śmiercią, wypadkami losowymi. Niezależnie od woli, budzi się we mnie jakiś wewnętrzny bunt, że te wyjątkowe jednostki podlegają zwyczajnym prawom.
Oczywiście należą się gwiazdki.

Ciekawy.
Całym postępowaniem pracujemy na nazwisko, cały czas.

Piękny tytuł i adekwatny do maksymy nad wierszem. Muszla w której tak często zamykamy nasz świat. Odcinamy od codzienności nasze istnienie. Antoni był takim samotnikiem i perłą zamkniętą w muszli. Jego choroba była kanwą do niesamowitej wyobraźni. Często przebywając w czterech ścianach swojej eremie, stał się samotnikiem, a nie mogąc podróżować, rozwinął swój ponadprzeciętny umysł i w swojej muszli tworzył oryginalne projekty biomorficznej architektury. Połączenie piękna z przyrodą.
Geniusz, samotnik, nie rozumiany przez ludzi, doceniony dopiero po tragicznej śmierci. Zmarł w szpitalu dla ubogich, architekt wizjoner. Jego największe dzieło to świątynia Sagrada Família i tam go pochowano.
Świetnie ujęłaś jego życie i ponadprzeciętny talent na tle muszli wypłukanej z piasku. Tworzył w ciszy i w samotni, ale doskonale znał naturę, chociaż nie podróżował. Szkoda, że nie pozostawił po sobie szczepów winorośli.
Można porównać naszego Lema z jego wizjonerskimi myślami. Jeden tworzył książki, drugi budowle.
Być tam... zazdroszczę.

Pozdrawiam serdecznie

Jeśli to wspomnienia z niedawnej podróży, to zazdroszczę :)
Pozdrawiam :)

to są prawdziwe cuda świata ...

Bardzo dobry wiersz. Nie jestem pewien czy rozumiem stosownie, ale czyta sie i z przyjemnoscia i z namyslem. Pozdrawiam:)

Nasze życie wygląda w słowach inaczej….
Jesteśmy nieśmiertelni ale umieramy na zapas
To, co słyszymy z głośników,
upaja nas we śnie
aż do momentu
niezapisanego
jutra

Całe nasze życie to takie klocki lego tylko bardziej rozbudowane, żadnego nie można ułożyć w inne miejsce, wszysto co było i będzie na swój czas i miejsce , chociaż nam się wydaje, że to co robimy jest logiczne nieraz nie, to jednak sądzimy , że my ukladamy te klocki .
Ale czy na pewno my?
Pozdrawiam, 6+
Miłego dnia