Twoje Wiersze - Kiedy to się skończy...

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

6 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Anielska Łza

2023-01-31

W czasie pandemii zaczęliśmy zauważać tych, którzy zawsze byli blisko a jednak nie poświęcaliśmy im wystarczająco czasu i uwagi, a naraz okazało się, że to całkiem fajnie ludzie. Jednak ograniczenia, nakazy i zakazy z dbałości o bezpieczeństwo sprawiły, że kontakty towarzyskie przeniosły się do świata wirtualnego i niektóre już tam zostały... Pozdrawiam cieplutko :)

Pasjans

2023-01-22

Świetny wiersz :-) Uważam, że pandemii trzeba było zapobiegać za wszelką cenę i ludzkość nieprzygotowana - jednak jakoś dała radę opanować zagrożenie, lepiej lub gorzej, ale dała radę. Szczepionka wynaleziona w ekspresowym terminie świadczy o doskonałej kondycji nauki. I to jest nasza droga przetrwania :-) Czy to koniec, nie wiem, ale wiele się nauczyliśmy na pewno - jako jednostki być może pozostaniemy tacy sami, ale jako ludzkość chyba jesteśmy świadomościowo do przodu. Osobiście nie odczułem psychicznie jakiejś izolacji, odsuwania się od ludzi - dystans uważałem za konieczność gwarantującą bezpieczeństwo. Najgorsze dla mnie były problemy z lotami i koszmary lotniskowe :-) Kłaniam się Pani nisko i pozdrawiam serdecznie :-)

Turkusowa

2023-01-17

Na szczęście to już za nami, dobrze oddałaś w wierszu ten trudny czas...
Pozdrawiam serdecznie :)

Elżbieta

2023-01-17

Oby, to była przeszłość, ciągle jednak jest jeszcze obecna w realu i świadomości. Zadziwiająco szybko próbowaliśmy oswoić, to co trudne, czy pamiętasz Wiolu, jak pojawiły się " modowe maseczki", szyte z kolorowych w śmieszne wzorki materiałów, albo te wizytowe, nonsensowne z koronki! Są więc i śmieszne wspomnienia, i wcale nieśmiesznie, straconych dwóch lat! Do dziś mam niewykorzystane bilety na spektakle baletowe!
Serdeczności Wiolu, oby nigdy więcej takich okropności!:)⭐🌞🌹

Waldi1

2023-01-16

a ja się uśmiecham i biorę wszystko na klatę ... jakoś dzięki Bogu mam to w nosie ...maseczkę zakładałem tylko wchodząc do sklepów i tam gdzie musiałem ... a reszto no właśnie w nosie ..itd ...podczas pandemii autka odstawili a ja jeździłem ciesząc się że droga wszędzie jest wolna i jakoś stres mnie nie opanował ..kontakt z rodziną był.. i wszystko oki ... to jest chyba doby duch w człowieku ... no cóż każdy człowiek jest inny i trzeba to uszanować ... więc ich szanuję ..mają prawo żyć w strachu skoro się boją ... wiem tylko że się urodziłem i umrzeć muszę ... a kiedy ..? i to jest piękne ...

Galba c.^(*)

2023-01-16

Gdy sobie przypomnę tamten okres to włos mi się jeży na głowie. Złe wspomnienia mam z tamtego czasu.
Lockdown rozwalił moje życie całkowicie i od tamtej pory nie chce ono wrócić do normy. Fajnie że napisałaś o tym czasie wiersz. Podoba mi się.
Pozdrawiam.

Wszystkość^(*)

2023-01-18

Najważniejsze, że jesteś cały i zdrowy, mam nadzieję. Dziękuję Marku za obecność i czytanie. Pozdrawiam ciepło.

Mitylene

2023-01-16

Wiele cech pandemii udalo Ci się wpisać w ten wiersz: używanie masek, szepty, statystyki dotyczace zachorowań , "zakneblowanie ludziom ust" itd. Trudny to był czas...ja miałam szczęsie ,że mieszkam poza granicami kraju i to w miejscu, gdzie nie było obowiązku noszenia masek ( ewentualnie u lekarza) i nie odczułam pandemii tak jak inni ludzie...ale wiem jak dosięgła ona innych. Moja kolezanka w Polsce trafiła do szpitala z covidem i udało jej się wyzdrowieć, choć jej stan był naprawdę bardzo poważny..Tym wierszem przywołałaś te straszne chwile...oby nigdy nie wróciły. Wiersz bardzo wymowny. Pozdrawiam:)