Czasem dobrze być z samym sobą, w ciszy. Każdy czasem potrzebuje takich chwil. Poznajemy siebie w samotności, a tylko znając siebie możemy być bezpieczni, możemy iść dalej, bo wiemy, w którym kierunku.

Pozdrawiam serdecznie ⭐

Bardzo piękny kobiecy wiersz
Czuć w nim dojrzałość i ogrom emocji

Jak zwykle Wiolu, czarujesz słowem. Wprowadziłaś lekką, przyjemną atmosferę. 😊 Oczywiście wyłapałem coś dla siebie także.
Po pierwszym przeczytaniu pomyślałem, że ten tytuł, to chyba trochę dokombinowałaś do tego wiersza. Teraz jednak po kilku nocnych godzinach pracy wracam do Twojego utworu. Przeczytalem go kilkakrotnie i myślę sobie, że jest tu coś z tej magii randki. Ta lekkość właśnie, to uczucie fascynacji, które rodzi się pomiędzy kochankami, ta beztroska i przede wszystkim zatracenie poczucia czasu(!) To ostatnie myślę, że jest dość istotne w Twoim wierszu.
Najpierw zastanowiła mnie pierwsza strofa i ostatni jej wers, a właściwie dwa:
"zasłuchać, zapatrzyć, zapomnieć
się"

Mam nadzieję, że to "się" nie pojawiło się w ostatnim wersie przypadkowo (bo to "się" ostatnio jest w Twoich wierszach niesforne dość 🙃😄). Nawet jeśli jest tam przez przypadek, to i tak zinterpretuję układ jaki jest nam tu podany powyżej 😊 Otóż, to przeniesienie wspomnianego słówka dodaje albo może uwydatnia znaczenie całego poprzedzającego go wersu. Postawienie "się" w osobnym wersie powoduje zmianę znaczenia słów wypowiedzianych wcześniej. Naturalnie jest uznać, że ten zaimek przypisany jest trzem czasownikom: zasłuchać (się), zapatrzyć (się), zapomnieć (się). I to jest jakby oczywista oczywistość. Natomiast przeniesienie tego maleńkiego zaimka zwrotnego wprowadza nam tu zmianę jego znaczenia - w tym wypadku oznaczałby on ni mniej ni więcej: "siebie". Przy dwóch pierwszych czasownikach można by jeszcze dodać niedopowiedzianego "w", a więc było by to czytane: zasłuchać w siebie, zapatrzyć w siebie, i ostatnie bez dodatków: zapomnieć siebie.
Całość więc pierwszej strofy byłaby więc ukazaniem pewnej szczególnie intymnej cząstki rzeczywistości - totalnego odseparowania się od otaczającego nas świata - po to, byśmy mogli skoncentrować się wyłącznie na dotarciu do swojego wewnętrznego "ja" (a może wprost do duszy).
Cudny taki czas dla siebie. Oj, chyba każdy chciałby mieć dla siebie taką chwilę nieba (ale o tym za chwilę, bk do tego prowadzisz w wierszu 😊).

Druga strofa jest niemniej intrygująca. Otóż peelka mówi o własnych wspomnieniach. Ona w obrazach własnej pamięci ("obrazy za oknem"), które mieszają się ze wspomnieniami, zaczyna swoją "randkę z sobą". Najlepsze jest to, że "wspomnienia" są rzeczownikiem, który odnosi się do przeszłości, do tego, co już się dokonało. Natomiast w następnych wersach peelka wypowiada takie oto słowa:
"Przenikają się i już nie wiem
czy są naprawdę czy z moich
marzeń."

"Marzenia" jak wiemy odnoszą się do rzeczywistości, która się jeszcze nie wydarzyła, a więc do przyszłości. To pomieszanie czasów sprawia, że jako czytelnik sam już tracę orientację w jakiej przestrzeni się poruszamy w tym wierszu.
Tę sytuację jednak wyjaśnia kolejna strofa mówiąc o "bezczasie". Trzecia strofa to jest mistyka. Niemalże peelka opisuje swój stan lewitacji. Duchowe, wręcz mistyczne uniesienie. To jakby właśnie ta vzaska wspomnianego wcześniej nieba.
Wspiera to wrażenie kolejna strofa wspominając o "anielskimi trzepocie skrzydeł". W tej strofie peelka wyraża obawę, by nie stracić tego uczucia błogości, beztroski, zapomnienia się w sobie samej.

"Zniknie mój niebyt z pragnieniami" - to jest "niebyt" w rozumieniu "nieobecności" dla świata, który jest wokół w trakcie tego przeżycia peelki.
W końcowej strofie peelka już jakby opada na ziemię. Wraca twarda rzeczyswostość.
"Pozostanie bolesny niedosyt.
Rzeczywistość dotrze powoli..."
I to końcowe westchnienie (jak takie westchnienie po czymś, co zaparło dech w piersiach):
"Lubię tak zapatrzyć się czasem.
Poszukać siebie w sobie,
tam jestem"
Oczyma wyobraźni widzę rumieńce na twarzy peelki, gdy wypowiada tę słowa. I oczywiście zakończenie musiało być mocne...
"bezpieczna". Może to być złamanie ciągu myślowego: "tam jestem bezpieczna", ale nie musi. Może być interpretowane osobno. Peelka zatraca się w lawirowaniu pomiędzy własnymi wspomnieniami i marzeniami (prawdopodobnie związanymi z jakąś osobą, być może miłością jej życia, której już nie ma), żeby poczuć się bezpieczną. Te właśnie doświadczenie już sytuacje oraz te wymarzone niegdyś, które nie miały okazji się spełnić, dają jej poczucie bezpieczeństwa. Tam ona odkrywa i doświadcza uczuć, których nie jest w stanie doświadczyć w aktualnej swojej sytuacji w realu.
Taka randka z samą sobą. Randka, bk dotyka się niemal mistycznie tych wszystkich uniesień emocjonalnych, które przypisywane są etapowi zakochania. Randka, ponieważ jest to czas zatracenia się, zapomnienia o płynącym czasie. Również jednak randka, bo powroty z nich do rzeczywistości są trudne - nie chce się tego stanu ducha opuszczać.

Jak zwykle Wiolu, zabrałaś mnie swoim wierszem w fascynującą podróż pomiędzy znaczeniami słów oraz niedopowiedzeniami wersów. Cóż mogę powiedzieć... Lubię, uwielbiam, doceniam, szanuję, czekam na więcej i więcej... 😊 hej ho! 🙋😊

Ciekawe autorefleksje, a takie randki z samym sobą, gdzie nic nie grozi, to ma wiele i wielu. Pozdrawiam i miłego dnia.

Wiolu, w Twoim wierszu odnalazłam siebie, to niesamowite wrażenie, czytać słowa, które sama chciałabym napisać o sobie, gdybm tak pisać umiała! 😍
Dobrego dnia z uśmiechem, bez pośpiechu z marzeniami:)⭐🌞🍀

Lubię tak zapatrzyć się czasem.
Poszukać siebie w sobie,
tam jestem

bezpieczna

to jest piękne w tej samotności dobrze jest odnaleźć siebie
słucham teraz muzyki .. .myśląc

Oj Wiolu. Dostałem od Ciebie kolejny zastrzyk lekarstwa dla mojego wątłego serca tym wierszem.
Gdyby tylko można skomponować muzykę do tego wiersza i zaśpiewać to by było coś.
Pozdrawiam cieplutko.

Sami dla siebie jestesmy najlepsą istoją Wiolu, jak to pięknie i niebanalnie ujęłaś.

I któż mogły się dziwić, ze masz stałych czytelników?

Pozdrowienia:)