Z istnienia trza sie cieszyć, bo mogłem nie istnieć,przecież.
Szacun i punkty są!

W zasadzie to jest odwieczne pytanie: na co czekamy?
Bardzo egzystencjalny wiersz.
Pozdrawiam.

w moim życiu jest miejsce na wszystko a najpiękniejsze jest to... że żyję z radością ... każdego dnia dziękując Bogu że oczy dziś otworzyłem ... a to już jest moim szczęściem ... pozdrawiam Ciebie bardzo serdecznie ...

Trup i szczęście to raczej dobry kierunek, bo wskazuje na wieczność. A skoro tak, to wychodząc od Twojego wiersza należałoby żądać sobie conajmniej dwa kluczowe pytania:
1. Czym dla mnie jest życie?
2. Czym dla mnie jest szczęście?

Moje katolickie życie swój początek i jego pełnię dostrzega w Trójjedynym Bogu, a szczęście w zjednoczeniu z Nim po śmierci, co będzie jednoznaczne z osiągnięciem życia wiecznego. W tej perspektywie pełnię życia człowiek uzyskać może dopiero po śmierci, gdy już będzie przebywał doskonale w obecności Bożej. Natomiast nie zmuszam nikogo do takiego pojmowania świata. Ale zachęcam. 😊
Tak czy inaczej odpowiedzenie sobie samemu na powyższe dwa pytania o życie i szczęście jest dość ważne, bowiem to jakby wskazuje nam kierunek działania w codzienności. Czas ucieka, bo taki jest jego sens istnienia. Jest kochankiem codzienności, więc uciekać musi, żeby nie stał się przypadkiem mężem. Czekanie Natomiast u Ciebie jawi się jako oczekiwanie prawdziwości: "A my czekamy / na prawdziwe..." Zdaje się więc, że jeśli człowiek potrafi odpowiedzieć na wskazane przeze mnie dwa pytania, to jego czekanie nie będzie bezowocne. Będzie raczej spełnianiem cierpliwym tego, co prowadzi do wspomnianego szczęścia. Twój wiersz więc Wiolu pokazuje dość konkretny stan człowieka, który nie umie określić samego siebie. Bywają w życiu ludzkim takie stany i takie okresy życiowe. Gorzej jeśli ów stan ducha trwa w nieskończoność. To już prowadzi do tragedii i zaprzeczenia życiu jako takiemu. Bardziej to do wegetacji wówczas może być podobne. Dobrze, że wskazujesz taką śmiertelnie szczęśliwą tematykę, a wręcz trupią. Wiersz może stać się dla wielu impulsem do zadania sobie ważnych egzystencjalnych pytań.
Pozdrawiam Cię. Hej ho! 😊🙋‍♂️

No właśnie, zawsze na coś czekamy i za bardzo skupiamy się na to czekaniu, zapominając o tym, że trzeba żyć, bo zaraz zabraknie czasu, czasu na branie z życia garściami na szczęście, bo szczęście to chwilę ale trzeba umieć je odszukać, przeżyć i docenić. Piękny i mądry wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)

Prawda w pełnej odsłonie. Ciągle na coś czekamy pędząc do przodu. Lekko paradoksalnie to wygląda ale tak właśnie jest. Czasem się czegoś doczekamy lecz okazuje się że już nie ma to dla nas znaczenia. I wtedy myśli się biją w głowie zadając pytania czy było warto? Lub czy miało to sens?
6+ za wiersz Wiolu. Działa na czytelnika bardzo(bynajmniej na mnie).
Pozdrówki :-)

Dobra próba zmierzenia się z ważnym tematem. Forma "my" imputuje, ze czytający także tak ma, a to jest ryzykowne założenie, bo ja na przykład nie mam i cieszę się kazdą fajną chwilą:). Pozdrawiam

Wiolu jakże prawdziwy jest Twój mądry i piękny wiersz! Niestety bywa, że w ten sposób życie mija i już za późno na wiele spraw...
Serdecznie Ciebie pozdrawiam:)⭐😍