Nieraz pisałem (pod różnymi wierszami) wyrazy uznania. Bo były tego warte, Jednak masz rację. Było to lanie wody. Czytuję tu regularnie z dziesięciu autorów. I chwalę ich wiersze. Ale tylko dwóch jest takich (nie zdradzę których, by innym nie robić przykrości), których tomiki chciałbym mieć w swojej bibliotece...

Bardzo dobry wiersz!

Nie wiem, czy nie warto byłoby zamienić miejscami dwóch pierwszych wersów – drugi wers jest dużo mocniejszy, dużo plastyczniejszy, dużo bardziej przyciąga uwagę. Wiersz jest dosyć mocno oparty na kolejnych wyliczeniach przewijających się obrazów. Ta technika w moim czytaniu bardzo dobrze sprawdziła się w pierwszej i drugiej zwrotce – te mnie wciągają. Jednak trzecia zwrotka takiego toku już mnie nieco znużyła – według mnie utwór byłby lepszy bez niej.

Tak czy siak – wiersz mi się bardzo podoba.

Jest tu wiele wszystkiego, tak wiele, że powstaje chaos. Ale może właśnie o to chodzi. Ten chaos, ten przesyt wszystkiego jest w nas samych. Przesyt słów, przesyt uczuć, przesyt tego, co widzimy, co słyszymy, tego, co jest naokoło. A tak naprawdę najważniejsza jest... cisza. Wsłuchanie się w nią. Oby było jej jak najwięcej. Pozdrawiam. Miłego wieczoru.

Taak, nieraz już ci pisałam, że piszesz bardzo "nabrzmiałe" poezją, każdy wers mógłby zaczynać nowy wiersz. Nie będę więc powielać, ze dwie ostatnie to już jeden wiersz. Inne w zamyśle.

Ja sobie wybrałam strofę z rybami:

"w słowach drzemią ryby, martwe, przezroczyste
zamknięte dłonie odbijają echa ukrytych źródeł
pod osłoną kory, cichy lot pomiędzy nocą a wiatrem
lustra kradną odbicia jak osamotnione jaskółki
ruchy powietrza przypominają ścieżki z popiołu"

Z podobaniem jak zawsze dla Twojej wrażliwości i próbie ogarnięcia tych wszystkich odczuć w jednym wierszu...
Pozdrawiam serdecznie :)

Każdy werset to metafora. To przytłacza. To tak, jak po kolacji w domu, odwiedzam babcię i jestem zmuszana przez nią jeszcze raz kolację zjeść. Tego nawału treści (dań) nie "przetrawi się" bez problemu. A jeśli, to pozostaną "dolegliwości".
Sorry, Twoje teksty są bardzo treściwe (tak bym to nazwała), dlatego lepiej je uszczuplić.
Do tytułu moim zdaniem pasują dwie ostatnie zwrotki. Dwie pierwsze można wszędzie podpiąć.
A może po prostu jestem przedwiekowa i powinnam się odmłodzić. Zawsze daje 5/6 lub 6/5 lub wcale nie oceniam. Pozdrawiam serdecznie i do następnego wiersza.

"w słowach drzemią ryby, martwe, przezroczyste
zamknięte dłonie odbijają echa ukrytych źródeł
pod osłoną kory, cichy lot pomiędzy nocą a wiatrem
lustra kradną odbicia jak osamotnione jaskółki
ruchy powietrza przypominają ścieżki z popiołu

wyrazy uznania płyną jak rzeka bez brzegów
spływają przez szczeliny owacji, zatapiają obłoki
a potem…
tylko cisza
tylko cień
tylko pusty głos
który odchodzi

na końcu wszystko staje się tylko porywem
tym jednym wyrazem
który nie potrzebuje słów
bijąc brawa

A ja mam tu dylemat, trochę się zgadzam z Wandą w aspekcie przemetaforyzowania, no i też podzieliłabym wiersz nawet na trzy wiersze. Z drugiej strony wiersz płynie rytmicznie i jest jakby po to, by popłynęły również słowa uznania, które same w sobie szybko milkną. To wszystko jakby o poetach, ktorzy "palcem po wodzie przez kalkę" piszą sobie a Muzom czekając na oklaski. W sumie zastanawia się człowiek nad sobą samym i swoją twórczością czytając ten wiersz.
Pozdrawiam.

Nietuzinkowo i refleksyjnie wg mnie o trudzie, czy też jakimś procesie, twórczym. To tylko jedna z interpretacji...
Pozdrawiam:)

Podoba mi się twój styl, bez względu na to czy wszystko jest zrozumiałe czy nie, w końcu mamy do czynienia z poezją nie z nudnym metodycznym esejem:)
Pozdrawiam serdecznie :) 6/5

Twoje wiersze zmuszają do zatrzymania, choćby to była wewnętrzna niezgoda odbiorcy na nadmiar metafor :) Wczytałam się w wiersz. Pierwsza strofa do mnie nie przemawia; wybacz uwagę krytyczną, ale według mnie metafory są nijakie. Druga i trzecia strofa - w większości metafory świetne, chociaż ich nagromadzenie powoduje, że trudno znaleźć punkt zaczepienia treści, refleksji - nie jest realizowana funkcja poetycka. Wybacz raz jeszcze, ale w moim odczuciu to tutaj "pusty przebieg"; za to świetny warsztatowy zaczyn na kilka wierszy.
Wiersz dla mnie zaczyna się od przedostatniej strofy, jest bardzo dobry, pointę interpretuję jako nadejście śmierci i trochę przekorne wyrazy uznania za przeżycie życia. Pozdrawiam serdecznie :)

W końcu nie jesteś młodzieniaszkiem i powinieneś wiedzieć że w życiu piękne są tylko chwile i że im wejdziesz wyżej tym będziesz dłużej spadał i większą dziurę w betonie wybijesz. A co do treści to nie wszystko rozumiem. Np "w skórzanym rękawie czaszka gwizdnie rytm". i kilka innych stwierdzeń. Nie koniecznie dziwniej bywa lepiej. Pozdrawiam z uśmiechem:)))

Pustka w tym wszystkim jest najgorsza.Najpierw blask,a potem cień niestety pozdrawiam serdecznie;)

...
słowa płyną
jak liście
spadające z drzew
niebo gubi się
w chmurach
...
Pozdrawiam serdecznie
Miłego dnia

Tak, najpierw nadmiar zachwytów i uniesień, a potem cisza i pustka. Tak sobie odczytuję Twój wiersz, wyrazy uznania szybko przemijają, nie można na nich budować, ani za nimi gonić w nieustannym pościgu...trzeba odnaleźć inny fundament. Pozdrawiam ciepło, dobrego dnia:)

Myślę, że dwie ostatnie strofy wyjaśniają zamysł wiersza, ale sądzę, że jest trochę przyciężkawy przez nadmiar metafor i może zniechęcać do czytania i wreszcie zrozumienia po co to wszystko. Podoba mi się większość metafor!
Pozdrawiam serdecznie z akceptacją, jednak byłabym za jego odchudzeniem!:)⭐

Wiem, że w Twoich wierszach wszystko jest przemyślane, ale dla mnie stanowczo za dużo się dzieje jak na moje możliwości percepcji. Twoje widzenie rzeczy jest intrygujące i zawsze z ciekawością czytam. Tym razem bardzo poruszyła mnie końcówka. Dla mnie wiersz zaczyna się i kończy tutaj:
w słowach drzemią ryby, martwe, przezroczyste
zamknięte dłonie odbijają echa ukrytych źródeł
pod osłoną kory, cichy lot pomiędzy nocą a wiatrem
lustra kradną odbicia jak osamotnione jaskółki
ruchy powietrza przypominają ścieżki z popiołu

wyrazy uznania płyną jak rzeka bez brzegów
spływają przez szczeliny owacji, zatapiają obłoki
a potem…
tylko cisza
tylko cień
tylko pusty głos
który odchodzi

na końcu wszystko staje się tylko porywem
tym jednym wyrazem
który nie potrzebuje słów
bijąc brawa

Dzisiaj zostawiam 5/5, bo nie mam zwyczaju stawiać niższych not. Uważam, ze na tyle zasługuje. Więcej nie wycisnę ;))

Mnie te metafory się podobają, zwłaszcza te uginające się kolana pod ciężarem słów, czy krople liżące dachy, ale też przychylam się do poprzedników, że ich jest trochę za dużo, czy może zbyt różnorodne, co powoduje, że mam problem ze zrozumieniem całości. Niemniej jednak wiersz jest niewątpliwie ciekawy. Pozdrawiam

Wiersz przytłoczył mnie nadmiarem metafor, za którymi trudno mi nadążyć...nie wszystkie pojmuję, ale to mój problem...jednak zdecydowanie lżej czyta się drugą część wiersza i w sumie gdyby skladał się tylko z tych dwóch ostatnich strof byłby bardziej strawny...:)
Miłego poniedziałku Stasiu :)

Dużo się w wierszu dzieje i nagromadzenie metafor sprawia wrażenie ciężkości w podążaniu.
Końcówka lżejsza, a potem cisza :)

Jutro wstawię coś w tym temacie. Stary wiersz, który był na beju. Już wczoraj sobie przygotowałam i wstawiłam i czeka . Żebyś nie pomyślał, że małpuję.
Pozdrawiam

Czytając wiersz miałam różne odczucia
budzące wyobraźnię, lęk i zagubienie.
Ślę moc serdeczności:)

Przyznam, że Twoje metafory są zaskakujące. Masz spory rozmach w ich używaniu. Przyzwyczaiłam się jednak do Twojego stylu wypowiedzi. Jesteś w poezji sobą.

Pozdrawiam ciepło, Stachu:)) 6/5🌹

Bardzo szanuję i doceniam Twoją pracę komentatora, natomiast szczerze Ci mówię, że nie mogę się przekonać do Twoich wierszy. Niektóre wersy są dla mnie nie do przetrawienia np dlaczego "niebieskie wino wlewa się w korzenie krwi" , albo "w skórzanym rękawie czaszka gwizdnie rytm" ?? Te obrazy, moim zdaniem, nie sklejają się w wiersz. Wizja nie ma swojej spójnej logiki, a wręcz wygląda jakby została wyrzucona z maszyny losującej. Nawet wiersze posługujące się "logiką absurdu" musza być wewnętrznie czymś spojone. Gdybyś wyrzucił wszystko, a zostawił tylko dwie ostatnie strofy, to wtedy byłby to dla mnie wiersz na plus. Pozdrawiam serdecznie:)

Gratuluję wyobraźni w doborze słów. Pozdrawiam z*.

takich słów ...ciężar często w ziemię wgniata .... słychać nawet bis bis... pytam gościa kto to ... szepnął tyko to bije kaka ... ....spadam spać ... dobranoc ...

Rzymianie nagradzali brawami... ostatnią drogę zmarłych.
Tak okazywali wyrazy uznania.
Ciekawy, intrygujący wiersz!
Serdecznie pozdrawiam