Twoje Wiersze - Droga do nieba

Droga do nieba

sonet

2025-05-14 05:08

Gdy świt rozjaśnia brzegi horyzontów,
a rosa ciszą kroczy nad polami
dusza gnębiona ziemskimi troskami
pragnie się unieść hen do nieboskłonów.

Ja pielgrzym w drodze, w noc cichą i ciemną
czmycham od gwaru i zgiełkliwych dzwonów,
od ludzkich przywar, wad i zabobonów
kroczę swą drogą krzyżem brukowaną.

Przez cień i światło - bez skargi, z pokorą
spieszę, gdzie bramy wiekuistej chwały,
prosząc ze łzami o win przebaczenie.

Bądź mi o Panie w tych chwilach podporą,
gdy trąb anielskich dźwięk zabrzmi wyniosły…
Ty, coś mnie stworzył, daj wieczne zbawienie.

autor

LydiaDel

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

3 razy

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Krystek

kwadrans temu

Jesteśmy pielgrzymami w tym doczesnym życiu.
Wędrując przez życie jest różnie -
nie zawsze należycie. Dążymy do
kresu pragnąc przebaczenia i
zaznania szczęścia wiecznego.
Piękny wiersz prowokuje do zadumy.
Ślę moc serdecznych pozdrowień :)

JoViSkA

pół godziny temu

Myślę i czuję podobnie...piękny sonet Lidko :)
Pozdrawiam serdecznie

Odyseusz62

trzy godziny temu

Zawsze powtarzam, że dusza moja nie jest z tego świata .Gdyby była to bym cokolwiek go rozumiał a ja nie rozumiem nic.
Pozdrawiam.

sturecki

cztery godziny temu

Ucieka podmiot liryczny od tego całego rozgardiaszu świata jak od wesela, na którym nikt go nie zaprosił do tańca; w garści tylko modlitwa i nadzieja, że Bóg ma dobrą pamięć.
Bo jak się całe życie człowiek potyka o kamienie, to przynajmniej chciałby, żeby na końcu czekał ktoś, kto nie powie: „a nie mówiłem?”.
6/5