Bardzo fajne porównanie Mozarta do bardziej śpiewnych ptaków niż skrzeczące kawki. Myślę, że treść Twojego wiersza zasługuje na jakąś „klasyczną” formę bardziej melodyjną, chociaż mogłoby się utracić cechy nasuwająca na myśl odległe wspomnienie. Z tym, że Mozart na smutki to się zgadzam, ale na poprawę humoru, zwłaszcza gniewnego, dodałbym walce Straussa.

https://www.youtube.com/watch?v=0P3rq_U9ia0
to chyba ten rzeczywiście piękny.
Jednak nie mam serca do muzyki klasycznej, z przykrością stwierdzam że zasypiam przy niej lub mam gonitwę myśli.
Ale mam ciekawe wspomnienie kiedyś tego nie lubiłem. Aż w ulicy sezamkowej zobaczyłem skecz w którym ciasteczkowy potwór tłumaczy dziewczynce jak "należy postrzegać" taką muzykę(ichyba muzykę w ogóle).
Opowiadał on wtedy że każdy dźwięk to jakieś wydarzenie w historii do której muzyka jest tłem ale takim "bardziej światem" nie pamiętam co przerabiali. Ciasteczkowy mówił że ów utwór opisuje burze, taką z piorunami i tak dalej.
Od tamtego czasu za każdym razem gdy słucham muzyki(każdej) to w mojej głowie rozwija się jakaś historia.
A radzenie sobie z czarnymi myślami za pomocą sztuki :) dobre :) niestety jak już wspominałem wcześniej należę do tych nieszczęśników którym to nie zawsze wyjdzie.
Twój wiersz i te mankiety klawesynistów nasunęły mi inną myśl. Historia jest ciągłym pasmem nieprzerwanych zdarzeń. Tacy kompozytorzy jak Bach i Mocart byli geniuszami w swoim gatunkuJednak nie byli pierwsi przed nimi istniały całe rzesze muzyków udoskonalających róże dziedziny muzyki. Jednak oni pokazali że umysł ludzki ma niewyobrażalne możliwości. Nie byli pierwszymi muzykami geniuszami i nie byli ostatnimi. Historia muzyki dzięki nim zyskała niebagatelne kamienie milowe. Dokonali rewolucji i okazało się że rewolucji w muzyce można dokonywać puki ludzkość muzyki nie porzuci. Bo muzyką też można opisać świat i to ciekawiej niż obrazem tak jak te twoje kosy i mój ciasteczkowy potwór. Nawiasem mówiąc kim jest ta Kobiet z wiersza? przedstawiasz ją tak jakbyś to dzięki niej odkrył terapeutyczną moc "Mocarta"? i w ogóle klasyków...

Bardzo sensualnie. Mam wrażenie, że uczestniczę w tej chwili. Opisać chwilę - rzadko się udaje. Ta istnieje dzięki Tobie.

Pozdrawiam :-)

„Muzyka nie może razić i musi podobać się słuchaczowi. Innymi słowy, nie może nigdy przestać być muzyką…”. Wolfgang Amadeusz Mozart.
Geniusz! W wieku pięciu lat napisał swój pierwszy utwór. Zmarł młodo w 35 roku. Jego śmierć owiana jest tajemnicą. Pozostawił po sobie zawrotną tekę - 626 kompozycji.
Jego twórczość otwierała nową epokę artystyczną. Tworzył uwertury, koncerty, suity, msze, pasje, sonaty, fantazje i fugi.

... Posłuchałem
twojej rady i nie byłem pewny,
które doznanie było mocniejsze,
VI sonata Mozarta, czy jednak
pianka w kawie… Sonata fortepianowa A-dur porcelanowe brzmienie i kolor pianki... brawo! twoja improwizacja i … cztery ruchy i niezwykła łatwość gry na klawesynie i na skrzypcach w tętniącym życiem tempie.
Jednak?
Picie kawy i słuchanie Mozarta to jak świat z baśni, opery „Zaczarowany flet”. Kawa zwykle o poranku smakuje, a utwory Mozarta najbardziej w wieczornym kolorycie smakują najwytworniej.

.... Zobaczyłem świat peruk i szat
zdobionych kunsztownie,
ponad umiar, w epoce
porcelanowych figurek
i wzruszeń układanych nutami… bo jego muzyka odznaczała się pogodą i melodyjnością, autentyczny blask radości, chociaż Mozart nie przeżywał często tak wzniosłych nastrojów. A jednak tworzył optymistyczne obrazy.

... Wyjrzałem przez okno ,
by sprawdzić, czy do ogrodu
przyleciały kosy i wróbelki… i co przyleciały? Coraz mniej jest wróbli.
A co do ptaków to Mozart miał oswojonego szpaka, który potrafił zaśpiewać fragment jego XVII koncertu fortepianowego (mógł być napisany w żartobliwym chaotycznym stylu szpaczej pieśni) Ogromnie przywiązał się do szpaka i po trzech latach szpak odszedł, a Mozart urządził mu wyrafinowany pogrzeb.

Pozdrawiam sympatycznie

Podoba mi się. Ująłeś scenę, w której człowiek ze smutkami próbuje sobie poradzić w tak prosty sposób jak oddanie się muzyce, by chociaż przez chwilę nie martwić się tym, co podgryza od środka. Z drugiej strony czasem w takich chwilach każda próba oddalenia się od smutków może dać odwrotny efekt i wszystko dookoła może potęgować te odczucia. Tak ja to widzę, i tak mi się podoba. Pozdrawiam, Kornel, piękny wiersz.

Nie było większego geniusza od Mozarta, bo jako jedyny tworzył wszystkie formy w tym koncerty na różne instrumenty, a za co się wziął było genialne, na czele z niedokończonym Requiem. Pozdrawiam