X
Ostatni krok
proza wierszowana
2020-02-07 16:07
Pustka tylko pustka me wnętrze wypełnia.
Już tylko żal w mych żyłach płynie
i dociera prosto do serca, którego bicie wkrótce przeminie.
Obojętność na mych ustach i w spojrzeniu.
Słucham, lecz nie słyszę
Patrzę, lecz nie widzę
I coraz szybciej gnam ku zwątpieniu.
Nie zatrzymasz mnie teraz, bo czas mój właśnie minął
Oddech mój cichnie, lecz oczy patrzą z dziwną siłą
Zdaje sobie sprawę że właśnie tu i teraz pragnienia me giną
Nie powstrzymasz mnie, bo stoję na krawędzi mego życia
Patrzę w dół i widzę wszystko choć widzieć nic nie chcę
I słyszę już tylko krzyk mego serca który wydobył się z ukrycia
Ten jeden krok dzieli mnie od utraty życia
Śmierci wiatr me ciało niesie jak kukłę szmacianą
I me myśli zatopione ucichły w głębi mroku
Bo nie zawahałam się postawić tego ostatniego kroku.
Już tylko żal w mych żyłach płynie
i dociera prosto do serca, którego bicie wkrótce przeminie.
Obojętność na mych ustach i w spojrzeniu.
Słucham, lecz nie słyszę
Patrzę, lecz nie widzę
I coraz szybciej gnam ku zwątpieniu.
Nie zatrzymasz mnie teraz, bo czas mój właśnie minął
Oddech mój cichnie, lecz oczy patrzą z dziwną siłą
Zdaje sobie sprawę że właśnie tu i teraz pragnienia me giną
Nie powstrzymasz mnie, bo stoję na krawędzi mego życia
Patrzę w dół i widzę wszystko choć widzieć nic nie chcę
I słyszę już tylko krzyk mego serca który wydobył się z ukrycia
Ten jeden krok dzieli mnie od utraty życia
Śmierci wiatr me ciało niesie jak kukłę szmacianą
I me myśli zatopione ucichły w głębi mroku
Bo nie zawahałam się postawić tego ostatniego kroku.
![[ GALBA ]<sup>(*)</sup>](/imagethumb,UjFENnU2KTNmOFY0QDQ4OUc4LjU.jpg,icons,150x150)
