Zawsze byłam taka trochę rozczochrana,
z petem w zębach na rozstaju stałam dróg,
wiatr mnie przewiał, deszcz przemoczył, marzłam z rana,
myśli tysiąc zaprzątało mały mózg.
Łbem wyrżnęłam czasem w ziemię, czasem w gwiazdy,
o niejeden kamień potknął się mój but,
lecz mnie niosło, wciąż mnie niesie, tam gdzie można,
w głębi lasu sercem poczuć życia cud.
Póki garb mój dźwigać zechce matka ziemia,
na niejednej jeszcze kartce spiszę wiersz,
i spokojnie zmierzchem spojrzę w bezkres nieba,
kiedy "Ciszę" na bezdrożu zagra świerszcz.

ulaganc@op.pl

poezjauliganc.blogspot.com