Moja Klara
nie pochodziła z Asyżu,
lecz z małego folwarku położonego,
gdzieś we wschodniej części
Bożego Królestwa.

Skropliła się we mnie
spływając z Nieba na Ziemię.

Poczułem na ustach jej słodycz

i tę zawstydzoną pikanterię
– bo przecież była już zaślubiona
Temu jedynemu.

W klasztorze swojej codzienności
tańczyła ubrana w zwiewne echy i achy
oraz koronkowe marzenia.
Pragnęła zbliżenia.

Pragnęła, bym zabrał ją
do swego serca.

Ja tymczasem kochałem ją
bez opamiętania całą swoją duszą.
A od seksu, który unosi
aż do bram raju,
bardziej pragnąłem wspólnego spaceru

ścieżkami rajskiego ogrodu,
w którym zapach wieczności
miesza się z olejkiem nardowym.

Moja Klara
była boską miłością,

a ja tylko kiedyś ją pocałowałem.

Wówczas spojrzenie i dotyk
odnalazły się w słowie
wyświechtanym przez potoczną
mowę.
Niemożliwe zapłonęło ogniem.

A później spadł deszcz
przypomnień,
i wróciliśmy do swoich codziennych
klasztorów modlitw i westchnień
ku Bogu.

Kochana Klaro,
jesteś moją drogą
świętości.

Wierzę, że spotkamy się
w ogrodzie Eden
przy Źródle życiodajnej Miłości.