Lśniący topór wbity w drewniany kloc zapowiadał rozpoczęcie taniej jatki. I, wreszcie zasmakowanie czegoś innego. Mocny, jak tur sprzedawca na barach wniósł potężny kawał lodowej bryły. Chwycił za trzon i rąbał na oślep. Świńskie odłamki z oblodzonych nóżek i zęby z rozpołowionej głowy odskakiwały poza ladę. Niektórzy pochylali się i po kryjomu upychali po kieszeniach. Niczym wygłodniałe sępy, walczyli o kawałek ryja, czy ucha. Po każdym uderzeniu, różowosina zmarzlina zmniejszała swoją objętość. Waga dzwoniła odważnikami i przechylała szalę na stronę mocarza z siekierą. Sprawiedliwie odważał porcje: dwadzieścia pięć deka na osobę. Na twarzach ludzi rysowało się zaciekawienie i pytanie: Na ile jeszcze starczy machnięć, aby wszyscy poszli do domu nasyceni? Nie dla wszystkich starczyło lodowej bryły. Dla tych za drzwiami, co stali na ulicy o cztery kamienice dalej, na pewno zabrakło. Zwycięzcy dumnie wychodzili i maszerowali w stronę domu, rozpromienieni z tej świńskiej głowizny na galaretę. Stojący w kolejce spoglądali z zazdrością, czuli wspólnotę w tej pruderyjnej empatii, a może szukali czegoś tu i teraz na zaistnienie. Tam, gdzie zachodziły na siebie spojrzenia, potęgowała się kontrola nad ich umysłami, a oczy jak puste korytarze dumnie wybiegały poza twarze.