czasami trzeba wyruszyć w podróż bez drogi powrotnej, zostawić za sobą złe i mroczne, z dziurawego tobołka niech w końcu wylecą wszystkie troski, będzie lżej go nieść przez życie, zasuwając za sobą głaz w wejściu do jaskini zamykasz drogę dla demonów.... i kiedy już to wszystko z siebie zrzucisz krzycz jak najgłośniej, najmocniej ... wyrzuć to z siebie i oczyść się.... spokojnej nocy.... takiej po prostu zwyczajnej....

Przez zaspy samokrytycyzmu jeszcze trudniej się przekopać niż przez śniegowe... Pozdrawiam cieplutko :)

Ja tam akurat lubię ten stan.

Ja bym zmienił "ścianą" na "ścianom" w trzeciej linii od końca, ale ostatnio nie trafiam z radami. Pierwsza strofa rewelacyjna! Cały wiersz świetnie oddaje bolesny temat. Samotność da się przekuć w siłę , ale trzeba nie lada wysiłku i nie każdemu jest to dane... Pozdrawiam :)

Dzięki Tobie zaczynam rozumieć to z czym mój tata mierzył się przez całe życie
On miał podobne stany i lęki
Myślę że myśli również zbieżne
Przytulam

Tak poznajemy życie i siebie. Jest to właśnie tak cholernie trudne. Ale tylko dzięki takim epizodom uczymy się ostatecznie rozpoznawać wartości i sens. Wiersz mi bliski, głęboko mnie poruszył. Pozdrawiam serdecznie.

Zamknięcie się nawet w wyobrażonej jaskini, nigdy nie jest dobrym rozwiązaniem, każdy z nas potrzebuje wyciszenia i chwili tylko dla siebie, jedni dłuższej inni krótszej..., ale są takie sytuacje, gdy boli dusza i wtedy jesteśmy bezradni sami z sobą, nierozumiani przez innych, bo jak tak można trwać?
Przejmujący jest Twój wiersz, bo tylko ten wie jak to jest, gdy doświadcza takiego bólu.
Serdecznie Ciebie pozdrawiam:)⭐

Przejmujący, chwytający za serce wiersz. Na szczęście zazwyczaj od "nie istniejesz;zamrożona chłodem własnego serca" już tylko maleńki kroczek do odrodzenia... I niech tak się stanie u Ciebie.

Około piątego wieku naszej ery młodziutki Benedykt z Nurski uciekł z Rzymu rzucając studia. Trochę się krzątał po okiliczbych wsiach, a później wyjechał dalej i zaszył się w jaskini. Przestraszył się ochoty świata. Nie chciał zejść na manowce. Chyba ze dwa lata tam w tej jaskini siedział. Zarósł, wyglądał jak nie człowiek prawie. Medytował, modlił się, szukał Boga. Przede wszystkim też szukał siebie najpierw. Później został opatem w pobliskim klasztorze. Prowadził się życie. Napisał regułę życia zakonnego, ktore zrewolucjonizowała świat chrześcijański. Do dziś tysiące mnichów żyje właśnie pod tą regułą. Benedykt został ogłoszony oatronem Europy. Po co to pisze? Jaskinia nie jest miejscem złym sama w sobie. Człowiek wręcz potrzebuje czasem pobyć w jaskini ukrytej w sobie, żeby mógł ruszyć dalej. Odnaleźć siebie, to jest wielkie zadanie. I piękne. Niech więc się wydarza... 😊 Hej ho! 🙋‍♂️😃

Wiersz nasycony bólem moim zdaniem. Emocje potargane miotające się mocno. Ciekawa ekspresyjność przekazu.
Pozdrawiam.

Świetny opis.
Człowiek przytłoczony boi się przytłoczyć kogoś innego...