Zacznę od sprawy technicznej, bo jest mniej ważna.

W tej strofie:

"wiatr zamilknie
a ty z ciszą zostaniesz
w tej ciszy inne będziesz słyszeć głosy"

Tak sobie myślę, że dobrze byłoby pozbyć się powtórzenia "ciszy". Mogłoby być np.:
"w niej inne będziesz słyszeć głosy".

Ale to tam już Twoja opcja.

Przeczytałem Twój wiersz kilka razy i wyobraziłem sobie kogoś, kto "rzuca słowa na wiatr", a on je porywa i niesie gdzieś, niewiadomo dokąd. A z drugiej strony świata stoi ktoś kto na tę niespełnioną obietnicę czeka. I się nie doczekał. Więc próbuje ciągnąć wiatr za język, żeby się dowiedzieć prawdy. Wiatr jednak jest twardy, choć z czasem podaje słówko lub dwa, sylabę. Z tego jednak nie da się dociec prawdy.

Taki wiersz tu znalazłem u Ciebie o tym, żeby nie zajmować się cudzym niedomaganiem w życiu, a pewnie także w miłości. To znaczy, że dopowiadanie sobie, czegoś, czego się nie wie, w gruncie rzeczy dobija tego, który sobie dopowiada. Wprowadza go w jakiś stan udręczenia psychicznego.

Mnie się Twój wiersz podoba. Mówi do mnie i sprawia, że się nad nim zastanawiam.

Hej ho! 😊🙋‍♂️