Wiersz posiadający element bajki w postaci psa przekazującego, bądź pobudzającego do głębokich refleksji na temat stosunku do samego siebie. Słusznie zauważono, że warto mieć względem własnej osoby szacunek i dobre mniemanie, aby nie tylko lepiej zrozumieć to gdzie i jak żyjemy względem innych, ale i też w jakim względzie pewnych rzeczy potrzebujemy bądź co należy zmienić. Głęboka prawda została zawarta w bardzo przyziemnym i realistycznym wierszu. Pozdrawiam

A wiesz, ja pójdę o krok dalej z interpretacją, bo bardzo mądrze ten pies /jakby/ powiedział - miłość do samego siebie to ważna sprawa, tak ważna jak miłość drugiej osoby do nas, ale bez tego pierwszego to drugie ma marne szanse na przetrwanie. Gdy jednak skończyłam czytać Twój wiersz, ostatni wers zrodził we mnie refleksję: "on ją kocha, a czy ona jego?" - tak jakby odnosiło się to do... samej miłości. Wiem, brzmi to trochę jak masło maślane, ale chodzi mi o to, że ludzie, którzy zbyt długo błądzą w ciemności bez tego ciepła miłości w końcu i na nią samą się zamykają twierdząc, że nie mają do niej szczęścia, i że ona omija ich szerokim łukiem. Tutaj skojarzyło mi się, że podmiot liryczny po zamyśleniu stwierdził, że mimo tej powiedzmy samotności on wciąż na tę miłość czeka, wciąż ma otwarte na nią ramiona i serce, by móc ją z radością przywitać, gdy w końcu przyjdzie, ale... czy ona też? Czy ona tak jak on pragnie zagościć w jego życiu? Brzmi to może faktycznie dość dziwnie, ale myślę, że jest w tym sporo sensu. Ludzie, którzy na miłość się zamknęli nie dostrzegają jej znaków na co dzień, a może być ich tyle co gwiazd na niebie. Nie ma to jednak znaczenia, gdy z serca bije chłód i zrezygnowanie. Podmiot liryczny w Twoim wierszu mam wrażenie, że jest gotowy na przyjęcie miłości, ale nie wie, czy ona ten entuzjazm podziela. Pozdrawiam serdecznie i wybacz tę pogmatwaną nieco refleksję!

Ależ, miałeś spotkanie ...?, nie wiem tylko czy Ciebie uprzedził, że można siebie samego pokochać za bardzo? i chyba nie miał szczęścia w relacjach z ludźmi, bo podejrzana jest ta jego mądrość, co "przeceniania szczęścia z ludźmi"!, a tak wogóle po co on się tak sam pałętał, chyba zgubił swojego opiekuna:)
Serdeczności i słuchaj swojego rozumu i serca a nie "psich rad":))*

to jest prawda ... najpierw siebie trzeba pokochać... by pokochać i zrozumieć ludzi ...a czy miłość można zmierzyć ... kto to wie ... ja jej nie mierzę lecz żyję nią ...aż zgasną moje oczy i zamilknie serce... Dobranoc ...