Cisza absolutna kojarzy mi się z jakąś ostatecznością(tutaj nie daj losie z tą najczarniejszą). W tym wierszu peel pragnie się w niej schować czyli rozumiem uciec od czegoś definitywnie. Nie wiem czy nie chce chce by ktoś go nie słyszał tak naprawdę ale chce powiedzieć chyba sam sobie, że...dość, gdzieś chce znaleźć jakieś ukojenie. Ale czy od siebie się schowa w tej ciszy?
Kurcze ciary dostałam od tego wiersza Piotr, jakaś mroczność mi się uruchomiła i sobie mówię śmieszkując- eee nie, pewnie to to przekomarzania peela, że po moim trupie mnie nie usłyszysz a póki co nie skończyłem ( pardon za mój czarny humor ale takiż przeuwielbiam). Pozdrawiam Cię serdecznie Piotrze😊

Całkiem niedawno rozmyślając o kontemplacji Boga, sięgnąłem po artykuł w necie traktujący o rozwoju zmysłu słuchu u płodu. Okazuje się, że słuch wykształcenia się w płodzie bardzo szybko, bo jeśli dobrze pamiętam to już w 4 miesiącu ciąży. I to maleństwo zanurzone w wodach płodowych nieustannie słucha. A słyszy tam podobno na dużych decybelach stąd te wody wygłuszają sporo. Słyszy tam bicie serca matki, pracę jej organów wewnętrznych, oczywiście jej głos, a także inne głosy, z których najczęściej powtarzającym się jest zwykle głos ojca. Różne badania przeprowadzi i, żeby sprawdzić czy niskie, czy wysokie dźwięki są lepiej słyszane przez takie maleństwo. Świetna sprawa – polecam poszukać sobie na internecie informacji o tym.
Mnie natomiast oczywiście interesowało coś innego. Mianowicie: co jest pierwszym naszym, ludzkim zaproszeniem do relacji z Bogiem? Już tu na Portalu wielokrotnie przywoływałem słowa Mojżesza, gdy zszedł z góry z tablicami prawa, zaczął im objaśniać o co chodzi i wypowiedział słowa, które stały się bardzo ważne dla Żydów wszystkich czasów:

"Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem - Pan jedynie." (Pwt 6,4)

Właśnie to "sluchaj"! To jest pierwsze, co człowiek ma zadane w relacji Bogiem. To się oczywiście przekłada na dalsze postępowanie człowieka, w tym także na miłość bliźniego.

Z kolei w księgach mądrościowych znaleźć można cytaty wykładające, że gadulstwo gubi; że mądrzej jest mówić mało.
Również Ojcowoe Pustyni między IV a VI wiekiem w Egipcie zamykali się w swoich pustelniach i praktykowali ciszę. Cisza jest bowiem kolejną przestrzenią życia bardzo ważną. Już tu na portalu wspominałem o tym, że taką przestrzenią jest również samotność. To nie są przestrzenie, które mają człowieka zdeptać i zniszczyć. To są zupełnie zwyczajne przestrzenie życia, zadane człowiekowi, by w nich spotkał się z Bogiem. Niestety choroba jaką jest depresja sprawia, że zaczynamy postrzegac ciszę i samotność jak jakieś zło. Natomiast to jest błędne myślenie. Co innego depresja chorobową, a co innego zdrowe, dojrzale praktykowanie życia wiarą we wspomnianych przestrzeniach. Oczywiście nie mam na myśli, że to jest proste zadanie, bo nie jest, jak całe życie człowieka zresztą.
W tym całym kontekście, cisza jawi się również jako przestrzeń właśnie dojrzewania, a nawet zmartwychwstania. To akurat pasuje do tematyki Twojego wiersza. Zastanawiam się jednak czy rzeczywiście istnieje cisza absolutna. Mógłby nią być np.Bóg, ale nie jestem pewien, czy jest to prawdą.Skoro poucza nas, żebyśmy Go słuchali, to znaczy, że przemawia, a nas tak wielu, że nie wiem czy da się nie mówić w ogóle. To już tak z dystansem na koniec.

Domyślam się, że u Ciebie jak zawsze chodzi o miłość obolałą, więc myślę, że miłość jako taka nigdy nie milknie. Natomiast miłość do osoby tej czy tamtej może zamilknąć, ale lepiej, żeby dojrzała w coś piękniejszego, w inną formę miłości, która będzie właściwą dla danej sytuacji życiowej tudzież międzyosobowej. Facet może pokochać złamaną miłość jako miłość siostrzaną. Dlaczego nie. Ja to przeżywam z mamą moich dzieci.

Pozdrawiam Cię Pioter. Hej ho! 😊🙋‍♂️

nie wiem czy taka istnieje ...bo ja ciągle się śmieje ... nawet z siebie ...

Nie wiem, czy to groźba, gorycz, rozpacz? Proste, ale silnie oddziałujące emocjonalnie wersy. Pozdrawiam ciepło:)

Jeśli jest taka konieczność by się chować to rozumiem. Lecz można trafić w taką ciszę która albo zagłuszy człeka całkowicie albo ogarnie go hałasem nicości. I po zawodach...
Chowam zatem ten wiersz w swojej ciszy(lekko rozchwianej).
Pozdrówki z podobaniem Piotr :-)