Twoje Wiersze - Zasupłani - Wszystkość(*)

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

7 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Gminny Poeta

2025-03-27

Mówisz okno szyba wzrok wpatrzony na podwórko i pogrzebanie za życia to dziwnym trafem jak dla mnie obraz starości. Mówisz nie warto. I masz rację ale nie zawsze się uda od tego uciec. Pozdrawiam Piękna z uśmiechem :))))

Izka1^(*)

2025-03-27

Poruszasz głębokie i uniwersalne tematy: smutek, uwięzienie w trudnej sytuacji, poczucie beznadziei i rezygnacji. Metaforyczne obrazy są silne i przemawiające do wyobraźni. Zakończenie, choć pesymistyczne, jest mocnym stwierdzeniem. Pozdrawiam z podobaniem 6/5

Izka1^(*)

2025-03-27

Chociaż troszkę optymizmu spostrzegłam. Trzeba wyjść z tej stagnacji.

[ GALBA ]^(*)

2025-03-27

Czasem wydaje mi się że niektórzy ludzie umierają wewnątrz wcześniej niż fizycznie umiera ciało i pozostają takimi trochę zombi. Zauważa się coś takiego często. Może to taka ich droga dla innych niezrozumiała...
Dobry sztych Wiolu.
Pozdrówki 🌟👍

Waldi1

2025-03-26

Też uważam ... że nie warto Staszek pięknie opisuje wiersze .... pozdrawiam serdecznie ...

Elżbieta

2025-03-26

To trudny stan, gdy popadnie się w stagnację, mając jej świadomość, ale obawa przed zmianą powoduje niezdolność do jej przełamania. Przypomina to sytuację " chciałabym, ale boję się". Zdarza się że próba pomocy kończy się na grze "tak, ale", zawsze znajdzie się argument, za nie zmienianiem niczego.
Pozdrawiam serdecznie, Wiolu:)🌟😘🌼☀️

Marek Żak

2025-03-26

Staszek świetnie to opisał, nic dodać, nic ująć. Pozdrawiam serdecznie.

Groschek^(*)

2025-03-26

odsupłać, wypuścić - jak sie poloto
to albo szczęśliwa wróci, albo taka
gdzieś zostanie - nie widzę strat..
w tytule zasupłanych jest dwoje
(co najmniej) zatem w trakcie się
rozwiązywania można jeszcze
porozmawiać - pzdr. serek. decz

sturecki

2025-03-26

Wiersz mówi o kobiecie uwięzionej w smutku, zależnościach i złudzeniach, które trzymają ją jak sznurki – choć dusza już dawno chce się wyrwać. Czasem człowiek trwa tylko z przyzwyczajenia, nie wiedząc, że sam sobie kopie grób codziennością. Potrafimy przecinać te więzy, ale dopiero wtedy, gdy zrozumiemy, że nikt inny za nas tego nie zrobi.
6/5