jeszcze pora nie urosła
do rozmiarów nagiej ziemi
gdzie się perli zimna rosa
pod powieki wrasta zieleń

jeszcze błękit się kołysze
a świt się nie boi nocy
i nawleka na snów ciszę
ilustracje z głębin oczu

a ja obca jak planeta
pośród gwiazd co duszę mamią
wystukuję wdzięczny nietakt
piórem lekkim co jak anioł
spływa bielą na biel karty
i poezją duszę barwi

zawiązując pakty z diabłem
jeszcze szuka drzwi do Narni

.

rzucasz mnie w otchłań dotyku
czuję się najpiękniejsza
niczym róża gotyku kwitnąca
w wonnych wierszach

mięknę jak płatki w słońcu
i skraplam sił ostatkiem
by pióra giętkim końcem
kropkować białą kartę

o tym jak mnie dotykasz
i jak się we mnie mieścisz
wbrew gruboskórnej logice
wpisujesz w strofy wierszy

.

idziemy ścieżką jednej potęgi
i doganiamy wspólne pragnienia
w których stapiamy się w miękką jedność

aby się stoczyć do bram istnienia
tej krótkiej chwili w której płoniemy
jak dwa feniksy odbite w lustrze
we wspólnej ramie . w ramię idziemy

przeniknąć chcemy siebie najprościej
tak by się stopić w piór skrzydła silne
i móc odlecieć na brzeg istnienia

idziemy ścieżką jednej potęgi
i doganiamy wspólne pragnienia


.