w autobusie styczne światy
wymuszone choć na chwile
jest sposobność jest okazja
by się zdziwić całkiem mile

gdy wyciągnie się z ukrycia
znad ekranu wzrok podniesie
uśmiech można złapać w locie
co na skrzydłach dzień poniesie

prawda że człek wciąż zamknięty
siedzi zapatrzony w szarość
lecz z letargu da się wynijść
gdy codzienną znajdziesz radość

w autobusach siedzą ludzie
głodni siebie chociaż niemi
czasem wpadnie do nich szansa
i choć jedno serce zmieni

Bardzo lubię wiersze "autobusowe", a nazywam je w ten sposób, bo to kolejny w moim życiu, który mówi dokładnie o takich samych ludziach, i aż czasem człowiek niedowierza, jak wiele spraw dotyka, których dotykają za każdym razem też inni ludzie. Mój "autobusowy" wiersz chowa się pod tytułem: "Chłopak w kapturze", i o ile ja tam dotykam jednak sytuacji, gdy spojrzenia pasażerów spotykają się w trasie, tak u Ciebie jest odwrotnie - omijanie twarzy innych ludzi, by przypadkiem nie wyczytać z nich trosk, które dodatkowo gdzieś tam osadzą się w człowieku, choć ma już ich mnóstwo - własnych. Szarość, przygnębienie, jakieś takie nieobecne zamyślenie, niemalże niemożliwe do "wybicia" słowami czy dźwiękami, jakby mimo warkotu silnika, hałasu z ulicy wokół panowała cisza, przerywana pojedynczym wzdychaniem pasażera. Podoba mi się, fajny masz styl pisania, taka lawina słów, jakby myśl spływała wprost pod palce, które bez przerwy i bez błędu zapisują ją w wierszu. Lubię!

Dobry wiersz!, tym razem jest wszystko ok!, przeczytałam w nocy, ale już nie chciałam się logować, ucieszyłam się:) Mnie również zdarzyło się pisać w autobusie, na przystanku tamwajowym, ale raczej są to szkice, a nie gotowe wiersze, nie ma Twojego daru pisania "na gorąco"! Przeczytałam odpowiedź na komentarz Ambrosio, więc wiem, że przemieszczasz się na dość specyficznej trasie, stąd też te refleksje! Cieszę się, że zmieniłeś klimat swoich wierszy😊
Serdeczności i "słońca w oku":)⭐

Są też tacy, którzy żyją pięknie. Tylko, żeby to dostrzegać muszę w autobusie codzienności czasem odezwać się do kogoś więcej niż tylko do siebie. Taka myśl właśnie a propos Twojego wiersza. Przed tygodniem rozmawiałem z młodym chłopakiem. I mówi mi takie świadectwo, że on jak jedzie tramwajem, to odmawia Różaniec. "Po co mam liczyć lampy na chodnikach albo smutnych ludzi? To się wolę pomodlić dziesiątkę lub dwie. Akurat do pracy dojadę." – tak mówił. Piękna sprawa! Gość w tramwaju prowadzi życie głęboko religijne. A ja z zeszytem i długopisem mogę pisać o smutnych ludziach zupełnie nic o nich nie wiedząc. Może prowadzą jakieś medytacje głębokie... A może naprawdę są tylko nieszczęśliwi... Pozdrawiam Cię. Hej ho! 🙂🙋‍♂️