Jak na moje oko, wiersz o ludziach często udających, czarujących na FB lub Instagramie swoim pięknym(choć fikcyjnym, sztucznie wyidealizowanym) Życiem. O osobach, które przykrywając własne kompleksy z powodu swej nudnej, szarej prywatności odbijają to sobie lajkami, postami, wykupionymi followersami i opiniami, gdyż taki jest teraz świat internetowy- nieprawdziwy, pokazujący zakłamana rzeczywistość. A prawdziwa rzeczywistość często boli i jak ktoś tu poniżej napisał ma różne odcienie. A to jest "niemodne", także wpisujesz się w taką konwencję albo nie. Większość niestety przyzwala na wejście w to bagno, udając potem szczęśliwych i zadowolonych. Teraz wypada się pokazać w modnych knajpach, branżowych imprezach, u najlepszego chirurga, boi naczej jesteś Nikim. Oto do czego ludzkość sama się doprowadziła. Normalność jest w dużej.mierzr określana obecnie jako niemiłe widziana, wręcz nudna. I jak stado baranów pędzimy w tych rankingach bycia "top", tylko do czego to doprowadzi...

Zamykamy oczy, by widzieć dalej i głębiej ale częściej zamykamy je, by nie widzieć tego, co wokół nas, co razi w oczy, zaburza naszą estetykę i oczekuje na naszą reakcję lub jej brak. Nie wszystkie kadry nadają się do pokazania na FB, czy Instagramie, bo są zbyt prawdziwe, lepiej pokazywać sztuczne, farbowane i nadmuchiwane piękno... Czytając Twój wiersz wczoraj, nie mogłam oprzeć się ostatniemu wersowi... Pozdrawiam cieplutko :)

Poniekąd życie towarzyskie zaczyna się po 22-ej. Ten cały blichtr luzu i wolności jest w pewnym znaczeniu odreagowaniem: smutnego życia, samotności czy bólu, albo pokazania swojej wyższości nad innymi, dla szpanu. Cała otoczka wokół jest tylko dodatkiem dla zbijania biznesu. Potem brukowce pokazują jak się bawią elity i dalej napędzają machinę. Tylko ten inny pozostaje z moralnym kacem i pustką w kieszeni. A napiwki lądują poza podatkiem. Wszyscy pracujemy dla jednego pracodawcy, a bawimy się dla wielu.

Pięknego dnia

Czasem łatwiej jest nie dostrzegać nic, nie zaglądać tam, gdzie nie trzeba i żyć w błogiej niewiedzy. I myślę, że wielu tak robi, udaje, że nie widzi, bo nie chce, boi się, a świat ma wiele odcieni, których nie znamy...
Pozdrawiam serdecznie :)

Twój wiersz skojarzymł mi się ze spojrzeniem zza "winkla" na rzeczywistość, świąt który nie chcemy widzieć, no może fascynuje twórców, artystów, bo inspiruje ich wyobraźnię, pod jego wpływem tworzą, później, ktoś dorabia do tego ideologię ... nic poza tym z tego nie wynika.
Na dobry dzień:-)***